Φιλήσυχοι πολίτες και αθώοι φορολογούμενοι, όπως θέλει σταθερά η ξενόφοβη ρητορεία, στράφηκαν κατά των ελλήνων μεταναστών της Αμερικής σε ένα από τα τρανότερα περιστατικά τοξικής μισαλλοδοξίας που γνώρισαν ποτέ οι ΗΠΑ.

Την ώρα λοιπόν που τα μίση κυριεύουν και πάλι τους λαούς της Δύσης, καθώς τα καραβάνια των μεταναστών και των προσφύγων από την Ασία και την Αφρική προσπαθούν να βρουν καταφύγιο στην Ευρώπη, ώρα να μνημονεύσουμε το άγνωστο ρατσιστικό παραλήρημα κατά των Ελλήνων στον Νέο Κόσμο εκεί στις αρχές του 20ού αιώνα. Όταν τα ξενόφοβα αισθήματα μεταμορφώθηκαν δηλαδή σε ξέσπασμα βίας.

Το περιστατικό της Νεμπράσκα παραμένει το πλέον διαβόητο τυφλό χτύπημα του αμερικανικού αντι-ελληνισμού, στο πλαίσιο της φοβίας με την οποία υποδέχονταν οι «γηγενείς» λευκοί Αμερικανοί τους νεοφερμένους μετανάστες.

Όλα ξεκίνησαν όταν ένας Έλληνας έβγαλε το πιστόλι του και πυροβόλησε τον αστυνομικό που τον σταμάτησε για έλεγχο. Αυτή θα ήταν η σπίθα που θα φούντωνε τη φωτιά του ρατσιστικού μένους που σιγόβραζε για χρόνια: «Οι Έλληνες συνιστούν απειλή για την αμερικανική εργατική τάξη», έγραφαν οι τοπικές εφημερίδες της Νεμπράσκα.

Οι εντάσεις Αμερικανών και μεταναστών άγγιξαν τον κολοφώνα τους στις 21 Φεβρουαρίου 1909, όταν ένας εξοργισμένος όχλος μερικών χιλιάων «αθώων πολιτών» επιτέθηκαν στον ελληνικό συνοικισμό της Νότιας Όμαχα που όλοι ήξεραν ως «Greek Town». Οι ανήσυχοι κάτοικοι επιτέθηκαν αδιακρίτως κατά του ελληνικού στοιχείου και δεν έκαναν διακρίσεις σε νέους, γέρους, γυναίκες, ακόμα και παιδιά, ορμώντας στα σπίτια με φωτιά και τσεκούρι. Οι κοινοτικές αρχές του οικισμού στράφηκαν στην αστυνομία για βοήθεια, αλλά έμελλε να ζήσουν από πρώτο χέρι την απροθυμία της λευκής αμερικανικής αστυνομίας να συνδράμει κάθε λογιών μετανάστες.

Η κρατική βοήθεια δεν έφτασε ποτέ, κι έτσι η ελληνική κοινότητα πήρε μαζικά τον δρόμο της εξόδου από το Greek Town. Μέσα σε λίγες εβδομάδες, κανέναν Έλληνας δεν θα έμενε στο Greek Town. Η αντι-ελληνική ταραχή του 1909 στη Νότια Όμαχα λειτουργεί ως ορόσημο ρατσιστικού παραλογισμού, καθώς οι ντόπιοι στράφηκαν κατά των φθηνών εργατικών χεριών της ελληνικής παροικίας, που τροφοδοτούσε όλη τη βιομηχανία συσκευασίας που ανθούσε στην περιοχή.

Όσο για τους λόγους της ξενοφοβίας, αυτοί είναι πάντα διαχρονικοί και θυμίζουν ανησυχητικά πολύ την αντιμεταναστευτική ρητορεία της σημερινής Ακροδεξιάς: δυσαρέσκεια για τις πολιτισμικές διαφορές, καχυποψία για τη φτώχεια και τη χαμηλή κοινωνική θέση των μεταναστών, ανησυχία για την τύχη της εργατιάς, αλλά και μπόλικη κίτρινη δημοσιογραφία και ακροδεξιά προπαγάνδα. Ήταν οι εννιά ώρες βίας και τρόμου που θα άλλαζαν την ειρηνική μοίρα μιας κοινότητας…

Το λάδι στη φωτιά του μίσους

Ήταν Σάββατο, 20 Φεβρουαρίου 1909, όταν το πρωτοσέλιδο της εφημερίδας «Omaha World Herald» έγραφε με πηχυαία γράμματα «Ed Lowery, Αστυνομικός της Νότιας Όμαχα, Πυροβολήθηκε και Σκοτώθηκε από Έλληνα». Το συνοδευτικό άρθρο δεν άφηνε καμιά αμφιβολία ότι ήταν η ελληνική κοινότητα της Νότιας Όμαχα, που αριθμούσε πάνω από χίλια μέλη, και όχι το χέρι του φερόμενου ως δράστη Τζον Μασουρίδη, αυτή που ήταν πραγματικά υπεύθυνη για την ανομία και τη διαφθορά που κατέληξε στο ζοφερό περιστατικό.

Κραυγή διαμαρτυρίας των φιλήσυχων πολιτών κυκλοφόρησε σε δύο από τις τρεις μεγάλες τοπικές εφημερίδες της πόλης («World Herald» και «Daily News»), όπου καλούσε τους ανήσυχους κατοίκους σε δημόσια συζήτηση για τους «βρομερούς Έλληνες», όπως έγραφε εμπρηστικά, για να συνεχίσει: «Πολλά περιστατικά θρασύτητας και κατάφωρης παραβίασης των νόμων και των διαταγμάτων της πόλης μας έχουν συμβεί κατά τη διάρκεια των τελευταίων ετών … Η αποκαλούμενη ελληνική συνοικία έχει μολυνθεί από το πρόστυχο κοπάδι των βρομερών Ελλήνων που επιτίθενται στις γυναίκες, προσβάλλουν τους περίοικους και διατηρούν χαρτοπαικτικά καταγώγια και άλλες μορφές ανομίας … Αυτές οι συνθήκες κατέληξαν στις 19 Φεβρουαρίου στον δειλό και βάρβαρο φόνο του αστυνομικού Ed Lowery … Οι υπογεγραμμένοι κάτοικοι και φορολογούμενοι της πόλης πιστεύουν ότι πρέπει να συγκληθεί δημόσια συνάντηση την Κυριακή το απόγευμα, 21 Φεβρουαρίου 1909, στο δημαρχείο για να ληφθούν τέτοια μέτρα και να γίνουν τα κατάλληλα βήματα ώστε να απαλλαγεί η πόλη από τους Έλληνες, απομακρύνοντας έτσι τις απειλητικές συνθήκες που βάλλουν κατά της ζωής και της ευημερίας στη Νότια Ομάχα».

Τα αντι-ελληνικά αισθήματα άγγιξαν λοιπόν νέο υψηλό ιστορικό και η εχθρότητα δεν μπορούσε πλέον να κρυφτεί, αν και μέχρι την κατάληξή της σε βία και εμπρησμούς χωρούσαν ακόμα πολλά βήματα. Οι κυριακάτικες εκδόσεις των δύο εφημερίδων (η τρίτη κράτησε μετριοπαθέστερη στάση, μιλώντας πάντως για την ανομία και το έγκλημα που καραδοκεί στο ελληνικό προάστιο) έριξαν κι άλλο λάδι στη φωτιά του ρατσιστικού μίσους ισχυριζόμενες ότι οι ρακένδυτοι Έλληνες, «που πρωτοανέπνευσαν στις ΗΠΑ τον άνεμο της ελευθερίας και είδαν τις τσέπες τους για πρώτη φορά γεμάτες», στρέφονται τώρα κατά του λαού «που τους έκανε να κοιτούν τον καταγάλανο ουρανό και όχι το μαύρο σκοτάδι, όπως στην πατρίδα τους»!

Πώς μετατράπηκε η φιλειρηνική ελληνική παροικία της Νότιας Όμαχα σε άντρο ανομίας και εγκλήματος; Πώς εκφυλίστηκαν έτσι οι Έλληνες και μεταμορφώθηκαν σε ένα κοπάδι αλαζονικών και εκδικητικών όντων που προκαλούν τραυματισμούς, κοστίζουν χιλιάδες δολάρια σε αποζημιώσεις και (άκουσον-άκουσον) υπονομεύουν τις διπλωματικές σχέσεις των ΗΠΑ με την Αυστροουγγαρία και την Οθωμανική Αυτοκρατορία; Ο δημοσιογραφικός κιτρινισμός άγγιξε ταβάνι, πυροδοτώντας δύο μαζικές αντι-ελληνικές διαδηλώσεις με εκρήξεις βίας τόσο στο Κάνσας Σίτι όσο και το Οχάιο μέσα σε μια βδομάδα από το τραγικό περιστατικό.

Τώρα ο ρατσιστικός ακροδεξιός λόγος των ΗΠΑ είχε βρει νέο μειονοτικό εχθρό και δεν ήταν άλλος από τους Έλληνες. Είχε ήδη προηγηθεί εξάλλου η μαζική επίθεση κατά ελληνικών μαγαζιών και σπιτιών στη Βιρτζίνια το 1907, αν και εκεί τα πνεύματα ηρέμησαν σχετικά γρήγορα. Η περίπτωση της Νεμπράσκα ήταν βέβαια εντελώς διαφορετική: η Νότια Όμαχα και η γειτονική Όμαχα ανθούσαν λόγω της βιομηχανίας συσκευασίας κρέατος και η πόλη των 20.000 κατοίκων είχε υποδεχτεί τα φτηνά εργατικά χέρια των ελλήνων και ιαπώνων μεταναστών για να δουλέψουν στις φάμπρικες, αλλά και για έναν ακόμα λόγο. Από το 1904 οι απεργίες μαίνονταν στην αμερικανική βιομηχανία και οι νεοφερμένοι μετανάστες θα λειτουργούσαν ως απεργοσπάστες, καθώς δεν μπορούσαν να θυσιάσουν το μεροκάματο για χάρη του αγώνα.

Η «Omaha Examiner» υποδείκνυε μάλιστα με νόημα το 1907 ότι αν η Καλιφόρνια αντιμετώπιζε πια μεγάλο πρόβλημα με τους γιαπωνέζους μετανάστες, καλά θα έκανε η Νότια Όμαχα να πάρει προληπτικά μέτρα για να μην έχει τα ίδια με την ολοένα και αυξανόμενη ελληνική παροικία, που ήταν «αγράμματη, αναρχική και φαύλη». Ζητούσε να παρθούν αντι-ελληνικά μέτρα δηλαδή σε μετανάστες που δεν είχαν κλείσει καλά-καλά χρόνο στην πόλη, καθώς τα πρώτα ελληνικά καραβάνια αποβιβάστηκαν εκεί στα μέσα του 1906.

Μέχρι το 1909, η ελληνική κοινότητα της Όμαχα και της Νότιας Όμαχα αριθμούσε κοντά στα 2.000 μέλη, με τον αριθμό να αυξομειώνεται ανάλογα με τις ευκαιρίες δουλειάς. Όταν μάλιστα πέρασε από κει ο σιδηρόδρομος, οι έλληνες εργάτες και οι φαμίλιες τους ξεπέρασαν για ένα καλό διάστημα τα 3.000 μέλη. Στο στόχαστρο της τοπικής κοινωνίας είχε μπει για τα καλά η απροθυμία των Ελλήνων να συγχρωτιστούν με το τοπικό στοιχείο, χαρακτηρίζοντας «αντιαμερικανική» τη συνήθεια να διατηρούν τα δικά τους μανάβικα και καφενεία, το απόλυτο καταγώγιο για τους γηγενείς, καθώς εκεί λάμβαναν χώρα εμπρηστικές πολιτικές συζητήσεις και άπλετη χαρτοπαιξία.

Λίγοι εξάλλου Έλληνες έδειχναν πρόθυμοι να μάθουν τη γλώσσα του τόπου υποδοχής τους, κάτι που ξένιζε τον Αμερικανό, καθώς πίστευε ότι οι περισσότεροι Έλληνες περίμεναν απλώς τη μέρα να ξαναγυρίσουν στη φτωχοχώρα τους και να ζήσουν βασιλικά με τα δολάρια που άρπαζαν από τα δικά τους χέρια. Και να προικίσουν τις κόρες τους φυσικά με τα λεφτά του τίμιου αμερικανικού λαού!

Οι περισσότεροι άλλωστε έλληνες εργάτες, ηλικίας 15-35 ετών, δεν είχαν φέρει καν στον Νέο Κόσμο τις οικογένειές τους, όχι βέβαια επειδή δεν μπορούσαν οικονομικά, αλλά γιατί ήθελαν να ζήσουν τυχοδιωκτικά σε βάρος της ευνομούμενης αμερικανικής κοινωνίας. «Σαν τα ποντίκια κοιμούνται οι Έλληνες τέσσερις και πέντε σε ένα δωμάτιο», παραπονούνταν τα αποκαλυπτικά δημοσιογραφικά άρθρα για την εκρηκτική κοινωνική κατάσταση που δημιουργούσαν οι μετανάστες στη βιομηχανική Νότια Όμαχα. Αν και το κύριο σημείο τριβής ήταν το μεροκάματο, καθώς ο έλληνας μετανάστης ήταν πρόθυμος να δουλεύει για ψίχουλα, κλέβοντας την αξιοπρεπή αμοιβή από τον ντόπιο Αμερικανό.

Η ρητορική του μίσους παραγνώριζε βέβαια τα καμιά πενηνταριά μαγαζιά που αριθμούσε το Greek Town, κομμάτι της ιρλανδικής συνοικίας της πόλης, από φούρνους, μπακάλικα και μανάβικα μέχρι ταβέρνες, καφενεία και ζαχαροπλαστεία. Μέχρι και δική τους ορθόδοξη εκκλησία είχαν οι έλληνες μετανάστες, αποτέλεσμα προσπάθειας δύο ετών, και ο παπάς Κωνσταντίνος Χάρβαλης κατέφτασε στις 9 Απριλίου 1909 για την πρώτη ορθόδοξη λειτουργία της Νεμπράσκα! Παρά ταύτα, ο Έλληνας ήταν ξένος και εχθρός της φιλήσυχης αμερικανικής κοινωνίας και μέσα σε τρία χρόνια η κατάσταση είχε φτάσει προφανώς στο απροχώρητο…

Το χρονικό της φρίκης

Το περιστατικό που πυροδότησε τη βίαιη αντίδραση των αμερικανών πολιτών άκουγε στο όνομα John Masourides, ενσαρκώνοντας το αντιμεταναστευτικό μένος κατά της ελληνικής αποικίας που σύντομα θα έβρισκε έκφραση με εμπρησμούς, κακοποιήσεις και ανείπωτο τρόμο. Ο Τζον Μασουρίδης κατέφτασε στις ΗΠΑ το 1906 από ένα χωριουδάκι έξω από την Καλαμάτα (από την επαρχία της «Messinia, Peloponnesus, Greece», όπως έγραψε ο αμερικανικός Τύπος).

Ήταν ένας 36χρονος χειροδύναμος άντρας, αν και «προερχόταν από ένα κομμάτι της Ελλάδας όπου οι κάτοικοι είναι γνωστοί για τη βία τους εδώ και αιώνες, καθώς πιστεύουν ότι είναι απόγονοι του Λεωνίδα και των Τριακοσίων του», σχολίαζαν με νόημα οι πατριωτικές εφημερίδες της Νεμπράσκα. Ο Μασουρίδης ήταν λοιπόν ο στερεοτυπικός ανυπότακτος Έλληνας που εξουσία και νόμο δεν γνώριζε. Μελαμψός, κοντούλης και με το χαρακτηριστικό μουστακάκι, δεν μιλούσε γρι αγγλικά. Ο μετανάστης άφησε στη χώρα του γυναίκα και τέσσερα παιδιά και αποβιβάστηκε στον Νέο Κόσμο κυνηγώντας τυχοδιωκτικά το αμερικανικό όνειρο.

Αφού πήγε αρχικά στον αδερφό του που είχε εγκατασταθεί στο Γουαϊόμινγκ, μετακόμισαν κάποια στιγμή στη Νότια Όμαχα για να ανοίξουν ένα παντοπωλείο με σπεσιαλιτέ τα ελληνικά γλυκά. Ο αδερφός έφυγε κάποια στιγμή αναζητώντας την τύχη του στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου και ο Τζον λειτουργούσε τώρα μόνος το κατάστημα. Ήταν βέβαια ήδη στο στόχαστρο των Αρχών, καθώς ο φάκελός του μετρούσε ήδη μια καταδίκη για παράνομο τζόγο και οι κακές γλώσσες έλεγαν ότι είχε σπιτώσει μια ντόπια μικρούλα που συνήθιζε να μαθαίνει στους έλληνες μετανάστες αγγλικά.

Ήταν ακριβώς η φερόμενη σχέση του με τη 17χρονη Αμερικάνα που θα οδηγούσε στο συναπάντημά του με τον αστυφύλακα Lowery το απογευματάκι της Παρασκευής, 19 Φεβρουαρίου, 1919. Η συμπλοκή του Μασουρίδη με τον αστυνομικό θα άφηνε τον έναν νεκρό και τον άλλο με ελαφρά τραύματα. Στις δύο εκδικάσεις της υπόθεσής του οι αυτόπτες μάρτυρες δεν συμφωνούσαν καν στις καταθέσεις τους για το τι είχε συμβεί: άλλοι ισχυρίζονταν ότι ο Μασουρίδης πυροβόλησε πρώτος, ενώ οι υπόλοιποι επιβεβαίωναν την ιστορία του Τζον, κατά την οποία είχε πετάξει το πιστόλι του για να μη συλληφθεί για παράνομη οπλοκατοχή, το οποίο αναγκάστηκε ωστόσο να ξαναπιάσει όταν ο αστυνομικός άνοιξε αναίτια πυρ εναντίον του. Μετά το περιστατικό πάντως, ο Μασουρίδης σύρθηκε στο αστυνομικό τμήμα και πολύ αργότερα μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο για τις πρώτες βοήθειες.

Φοβούμενη λιντσάρισμα του Έλληνα, η αστυνομία της Νότιας Όμαχα αποφάσισε να μεταφέρει τον κατηγορούμενο στις φυλακές της διπλανής Όμαχα. Και πιθανότατα είχε δίκιο, καθώς το ίδιο κιόλας βράδυ του περιστατικού ένας οργισμένος όχλος 500 νοματαίων κυνήγησε το ασθενοφόρο του Μασουρίδη προσπαθώντας να σταματήσει την πορεία του. Τα άλογα της άμαξας έτρεχαν όμως γρηγορότερα από το πλήθος, κι έτσι ο όχλος έριξε μερικές πιστολιές στον αέρα και διαλύθηκε, καθώς η αστυνομία είχε καταφέρει να φυγαδεύσει τον δράστη. Η φωτιά είχε όμως ανάψει και περίμενε τώρα να μετατραπεί σε λαίλαπα, κάτι που πυροδότησε τόσο ο δημοσιογραφικός κιτρινισμός όσο και τα κηρύγματα μίσους των πατριωτών Αμερικάνων, που φρόντισαν να μην ξεχάσει ο κόσμος τον «βάρβαρο φόνο» του καλόκαρδου 42χρονου αστυνομικού, που έπεφτε στη γραμμή του καθήκοντος από τον διεφθαρμένο Έλληνα, αφήνοντας πίσω του γυναίκα και δύο παιδιά.

Παρά την απόπειρα λιντσαρίσματος του Μασουρίδη, η κατάσταση φαινόταν να έχει εκτονωθεί μέχρι το απογευματάκι του Σαββάτου, αν και την ένταση μπορούσες να τη μυρίσεις στην ατμόσφαιρα. Επόμενο στιγμιότυπο στη βασιλεία του τρόμου θα ήταν η ανοιχτή εκδήλωση διαμαρτυρίας του απογεύματος της Κυριακής, 21 Φεβρουαρίου, όταν χίλιοι περίπου ανήσυχοι πολίτες συγκεντρώθηκαν έξω από το δημαρχείο της πόλης, όπου τελέστηκε άτυπο μνημόσυνο για τον αδικοχαμένο αστυνομικό, αν και σύντομα μετατράπηκε σε καταδικαστικό λόγο για τα χαλαρά ήθη και την παροιμιώδη ανομία των Ελλήνων. Ο βασικός ομιλητής τέλειωσε τον λόγο του ρωτώντας το πλήθος τι σκόπευε να κάνει για να περιορίσει την «ελληνική απειλή», όπως χαρακτηριστικά είπε.

Ο επόμενος ομιλητής δεν μάσησε τα λόγια του: «Ξέρουμε ότι οι Έλληνες, ένας μεγάλος αριθμός των οποίων απασχολούνται στη βιομηχανία συσκευασίας, έφεραν στην πόλη όχι μόνο τη συνθήκη της ανομίας και του εγκλήματος, αλλά και ότι ένα καλό ποσοστό αυτών υποφέρουν και τα σώματά τους είναι άρρωστα από απεχθείς και μεταδοτικές ασθένειες. Οι περισσότεροι έχουν χτυπηθεί από σύφιλη, κι όμως τους επιτρέπεται να ετοιμάζουν φαγητά και φαγώσιμα προϊόντα που τρώνε οι κάτοικοι αυτής εδώ της πόλης».

Οι πατριωτικοί λόγοι για τον καλό αστυνομικό και τίμιο αμερικανό πολίτη που δολοφονήθηκε από τον ψυχρό έλληνα εκτελεστή έδιναν και έπαιρναν στη μοιραία εκείνη λαϊκή συγκέντρωση διαμαρτυρίας. Οι ανήσυχοι πολίτες κήρυξαν τη μέρα της κηδείας του αστυνομικού, που θα γινόταν την Τρίτη, 23 Φεβρουαρίου, μεταξύ 8:00-12:00 το πρωί, πολιτειακό πένθος και συμφώνησαν κανείς να μη δουλέψει εκείνες τις σημαδιακές για τον τόπο τους ώρες.

Τα αντι-ελληνικά κηρύγματα μίσους συνεχίστηκαν για αρκετές ώρες, με το πλήθος να αριθμεί πια περισσότερους από 3.000 ανθρώπους, όταν ξαφνικά ένα καλό ποσοστό του ξέκοψε από την πλατεία και κατευθύνθηκε οργισμένο προς το ελληνικό καντόνι. Ο όχλος ούρλιαζε «θάνατος στους Έλληνες» και «εκδίκηση για τον Lowery» και με τις ιαχές αυτές όρμησε στο Greek Town αφήνοντας τρόμο, βία και καταστροφή στο πέρασμά του…

Η επίθεση που θα σήμανε το τέλος

Ένα προς ένα, τα ελληνικά μαγαζιά και σπίτια γίνονταν αποδέκτες της εκδικητικής μανίας των φιλήσυχων πολιτών, κάπου χίλιοι άντρες και γυναικόπαιδα(!) δηλαδή. Σύντομα η ελληνική συνοικία θα μετατρεπόταν σε ένα αχαλίνωτο σκηνικό φρίκης. Οι έλληνες μετανάστες, αιφνιδιασμένοι τόσο από το ξαφνικό της επίθεσης όσο και το απόλυτο μέγεθος του όχλου, προσπαθούσαν τώρα να εγκαταλείψουν πανικόβλητοι τις εστίες τους, αν και συχνά δεν τα κατάφερναν, πέφτοντας στα χέρια του μανιασμένου πλήθους.

Πάμπολλοι ξυλοκοπήθηκαν αγρίως και άλλοι τόσοι χλευάστηκαν και προπηλακίστηκαν από τους ταραξίες. Κάποιος Έλληνας πυροβόλησε σε αυτοάμυνα, τραυματίζοντας επιφανειακά δυο παιδιά, και τότε το πράγμα ξέφυγε από κάθε έννοια ελέγχου: ο όχλος χωρίστηκε σε δύο ομάδες και πλέον στο στόχαστρο ήταν όλοι οι ξένοι της ευρύτερης ιρλανδικής συνοικίας, καθώς το πλήθος δεν ξεχώριζε πια Έλληνα, Τούρκο, Ιταλό, Πολωνό, Ούγγρο και Βούλγαρο.

Τι έκανε όμως η αστυνομία κατά τις στιγμές αυτές της βίας, του εμπρησμού και του τρόμου; Όπως δήλωσε μετά η Μαίρη Δήμου (Mary Demos), ιδιοκτήτρια ελληνικού ζαχαροπλαστείου, όταν πήρε την αστυνομία ζητώντας προστασία από τον όχλο, άκουσε τα ακατάσχετα γέλια από την άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραμμής. Το μαγαζί της λεηλατήθηκε και πυρπολήθηκε στο τέλος.

Αναφορές υπήρξαν ακόμα και για αστυνομικούς μέσα στον όχλο, που πλιατσικολόγησαν περιουσίες και κακοποίησαν ανθρώπους. Ο δήμαρχος ενημερώθηκε κατά τις 5:00 το απόγευμα από τον διοικητή της αστυνομίας και τον αντίστοιχο της πυροσβεστικής. Ατάραχος, ενημέρωσε με τη σειρά του τον κυβερνήτη της Νεμπράσκα, αν και δεν πήρε την ομοσπονδιακή βοήθεια που του προσέφερε ο κυβερνήτης, λέγοντας πως σύντομα θα έθετε την κατάσταση υπό έλεγχο. Μετά το τηλεφώνημα, ο δήμαρχος έμεινε για καμιά ωρίτσα στο αστυνομικό τμήμα και κατόπιν επέστρεψε στο σπίτι του σαν να μη συνέβαινε τίποτα.

Η αστυνομία άργησε χαρακτηριστικά να μπει στον χορό και πολλοί βλέπουν ύποπτο εδώ το γεγονός ότι ο διοικητής της ήταν ένας από τους ανήσυχους πολίτες που μίλησε στην αποφράδα συγκέντρωση. Όπως ισχυρίστηκαν μετά το περιστατικό οι αστυνομικοί που επιστρατεύτηκαν για να κατευνάσουν τον όχλο, είχαν λάβει σαφείς οδηγίες να μη χρησιμοποιήσουν τα γκλομπ τους κατά των αμερικανών πολιτών για χάρη των «βρομερών μεταναστών».

Μέχρι να καταφτάσουν οι αστυφύλακες στον τόπο του μαρτυρίου, η κατάσταση είχε ξεφύγει. Ο διοικητής της αστυνομίας της Νότιας Όμαχα αρνήθηκε μάλιστα να ζητήσει τη συνδρομή του αστυνομικού τμήματος της Όμαχα, λέγοντας πως καλύτερο θα ήταν να αφήσουν τον όχλο να εκτονωθεί «μένοντας μακριά του»! Μόνο οι δεσμοφύλακες που κρατούσαν τον Μασουρίδη εξουσιοδοτήθηκαν να ασκήσουν βία αν ο όχλος έφτανε ως τις πολιτειακές φυλακές.

Αν και η κατάσταση απείχε πολύ ακόμα από την εκτόνωσή της, καθώς με το που έπεσε το σκοτάδι άρχισαν οι εμπρησμοί. Ανενόχλητος κυριολεκτικά ο όχλος και με την αστυνομία σιωπηλό παραστάτη, καλούσε τους Έλληνες να βγουν στον δρόμο και όσοι αρνούνταν να κατεβούν και να ξυλοκοπηθούν αγρίως γνώριζαν το στουπί και τη φωτιά. Και σαν να μην έφτανε αυτό, μέχρι τις 9:00 το βράδυ οι 30 δράστες που είχαν συλληφθεί για τα έκτροπα και ήταν στο κρατητήριο ήταν όλοι Έλληνες! Βαρύτατα τραυματισμένοι και ξυλοκοπημένοι στα όρια του θανάτου Έλληνες, μετατρέποντας το αστυνομικό τμήμα σε αυτοσχέδιο νοσοκομείο.

Η δολοφονική μανία του όχλου κόπασε μόνο μετά τα μεσάνυχτα, αν και μεμονωμένα επεισόδια εκτυλίχθηκαν καθ’ όλη τη διάρκεια της νύχτας. Μέχρι τότε βέβαια, για περισσότερες από εννιά ώρες «το πλήθος με ρεβόλβερ, λοστούς και καδρόνια, με πυρσούς και στουπί, γυρνούσε από μέρος σε μέρος σπάζοντας παράθυρα, πίνοντας το κλεμμένο αλκοόλ από τα λεηλατημένα καφενεία και κλέβοντας εμπόρευμα. Ο όχλος επιτέθηκε σε όσους κυνηγούσε, μέχρι που το αίμα στον δρόμο έγινε ποτάμι από τα ανοιχτά τραύματα, πυροβόλησε έναν μανάβη στο πόδι και ξυλοκοπούσε ακόμα και παιδιά, σέρνοντάς τα από τα πόδια στους δρόμους της ελληνικής συνοικίας», έγραψε η τοπική εφημερίδα.

Το πρωινό της Δευτέρας, 22 Φεβρουαρίου, ήταν ιδιαιτέρως ήσυχο στα χαλάσματα του ελληνικού μαχαλά. Οι φωτιές κάπνιζαν βέβαια ακόμα, αν και οι αρχές ετοιμάζονταν τώρα πυρετωδώς για την αυριανή κηδεία του αστυνομικού, ζητώντας τη συνδρομή της Εθνοφυλακής όχι για την προστασία της ελληνικής συνοικίας, αλλά για τη νεκρώσιμη ακολουθία του αστυνομικού την επόμενη μέρα! Ο λόγος της θανατερής αυτής αταραξίας στην ελληνική συνοικία δεν ήταν φυσικά γιατί η αστυνομία είχε θέσει την κατάσταση υπό έλεγχο, παρά μόνο γιατί κανένας Έλληνας δεν ζούσε τώρα εκεί. Όλοι είχαν καταφύγει στα δάση γύρω από την πόλη και τις ερημιές, την ίδια ώρα που ο Μασουρίδης φυγαδεύτηκε σε άλλες φυλακές της Νεμπράσκα.

Από τους 1.200 εκτιμώμενους έλληνες μετανάστες που ερήμωσαν το Greek Town, μόλις καμιά διακοσαριά αναζήτησαν καταφύγιο στη διπλανή Όμαχα. Ο κοινοτάρχης της ελληνικής παροικίας, κάποιος Μαντάνης, ζήτησε ψυχραιμία και όχι πράξεις αντεκδίκησης από τους Έλληνες, και μέσα στην επόμενη εβδομάδα η ελληνική κοινότητα αξίωσε αποζημιώσεις από τον δήμο της Νότιας Όμαχα για την καταστροφή της περιουσίας τους, ποσό που αποκρυσταλλώθηκε στα 288.130,34 δολάρια.

Η ελληνική κοινότητα της Νότιας Όμαχα, μέσω της Πανελλήνιας Ένωσης, ήθελε να πάει την υπόθεση στα δικαστήρια, αν και μέσα σε τρεις μέρες οι αμερικανοί δικηγόροι της την ενημέρωσαν ότι «καμία αποζημίωση δεν μπορούσε να στοιχειοθετηθεί ως διεκδίκηση από τον δήμο», καθώς ο νόμος απάλλασσε τις πόλεις από «τη μαζική βία των δημοτών τους». Έξι χρόνια αργότερα (3 Φεβρουαρίου 1916), η αμερικανική Γερουσία επιδίκασε αποζημιώσεις 40.000 δολαρίων στην ελληνική κυβέρνηση.

Όσο για τους δράστες, στα χρόνια που ακολούθησαν μόλις ένας ταραξίας καταδικάστηκε για τα βίαια γεγονότα του Greek Town, αν κι αυτός ακόμα έπεσε στα μαλακά. Ο γενικός εισαγγελέας της Όμαχα αποκάλυψε δύο μέρες μετά τις ταραχές ότι ποτέ δεν ζητήθηκε η κυβερνητική συνδρομή για την καταστολή της φρίκης. Ο πρεσβευτής της Ελλάδας απέστειλε έναν έλληνα καθηγητή του Πανεπιστημίου της Βοστόνης να συμβουλεύσει τους εκπροσώπους της ελληνικής κοινότητας που είχαν καταφύγει στην Όμαχα να υπακούουν στους νόμους του αμερικανικού έθνους και να καθίσουν λίγο πολύ στα αυγά τους.

Η τύχη του Μασουρίδη θα καθοριζόταν έπειτα από τις δύο δίκες του Μαΐου 1909 και του Μαΐου 1910: πρωτόδικα καταδικάστηκε σε θάνατο διά απαγχονισμού, αν και το Ανώτατο Δικαστήριο της Νεμπράσκα, αναγνωρίζοντας πολλά κενά στην υπόθεση, τον καταδίκασε σε 14 χρόνια κάθειρξης, παραμένοντας τελικά στη στενή για 5,5 χρόνια. Με το που βγήκε από τη φυλακή, απελάθηκε από τις ΗΠΑ και κατέφυγε στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου.

Όσο για το Greek Town, μετά τα έκτροπα η ελληνική παροικία των 1.200 νοματαίων μετρούσε πια μόλις 59 γενναίους Έλληνες που επέστρεψαν στις εστίες τους. Παρά το γεγονός ότι γνώρισε και πάλι απήχηση μεταξύ 1918-1926, η εποχή της δόξας της είχε περάσει πλέον ανεπιστρεπτί.

Στην προσπάθεια της ελληνορθόδοξης κοινότητας της Νεμπράσκα να καταγραφούν το 1963 οι μαρτυρίες όσων Ελλήνων έζησαν τις ταραχές, όλοι ξεκίνησαν τις ιστορίες τους με την ευχή να μην ξαναδούν τα μάτια τους τέτοια γεγονότα. Αν και πλέον ήταν σαφές ότι τόσο ο Τζον Μασουρίδης, ο αστυνομικός Edward Lowery όσο και η ίδια η αντι-ελληνική εκστρατεία του τρόμου είχαν για τα καλά θαφτεί κάτω από την επίφαση της κανονικότητας…

Πηγή: newsbeast.gr

Διάβασε περισσότερα στο: Το άγνωστο ρατσιστικό πογκρόμ των Ελλήνων μεταναστών της Αμερικής (pics) | Plus: Διεθνή | gazzetta.gr 
Follow us: @gazzetta_gr on Twitter | gazzetta.gr on Facebook

Tην «εμπλοκή» του γραφείου του πρώην πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά, του υπουργείου Οικονομικών και φυσικά τη «γνώση» του υπουργείου Εξωτερικών, το 2012, στην μη παραλαβή της λίστας Βεστφαλίας-Ρηνανίας ή λίστας Μπόργιανς καταγγέλουν οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ Χρήστος Καραγιαννίδης και Αννέτα Καββαδία.

 

 

 

Προς επίρρωση των ισχυρισμών τους μάλιστα έδωσαν στην δημοσιότητα την απάντηση του Υπουργείου Εξωτερικών που έλαβαν μετά από ερώτηση που είχαν καταθέσει και μεταξύ των οποίων υπάρχει «εμπιστευτική» επιστολή του Γενικού μας Προξένου με ημερομηνία 8 Οκτωβρίου 2012, με την οποία ενημέρωνε ότι ο υπουργός Οικονομικών της Βόρειας Βεστφαλίας – Ρηνανίας Dr Norbert Walter – Borjans, τον προσκάλεσε για να συζητήσουν «θέμα οικονομικής κρίσεως και CD με στοιχεία καταθετών φοροφυγάδων», ζητώντας σχετικές οδηγίες.

Σε επόμενη δε επικοινωνία, στις 19 Νοεμβρίου, ο Γενικός μας Πρόξενος απευθύνθηκε εγγράφως στον τότε Υφυπουργό Οικονομικών κ. Γιώργο Μαυραγάνη, ενημερώνοντάς τον ότι απέρριψε ευγενικά την πρόταση «στη συνέχεια τηλεφωνικών οδηγιών» που έλαβε από τον Διευθυντή του Πολιτικού γραφείου του τότε πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά, κ. Κωνσταντίνο Μπούρα. 

Δείτε όλα τα έγγραφα

Οι δύο βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ Χρήστος Καραγιαννίδης και Αννέτα Καββαδία σε ανακοίνωσή τους αναφέρουν πως «δυστυχώς για όσους βιάστηκαν να μιλήσουν, η απάντηση του υπουργείου Εξωτερικών έρχεται να ανατρέψει την αφήγηση όλων όσοι μας κατηγόρησαν για λασπολόγους. .. Τα έγγραφα, δε, που συνοδεύουν την απάντηση του ΥΠΕΞ, «καίνε» την τρικομματική συγκυβέρνηση του 2012, υφυπουργός Εξωτερικών της οποίας ήταν ο κ. Κούρκουλας», ο οποίος να θυμίσουμε πρόσφατα όταν είχε ανακινηθεί το θέμα είχε δηλώσει ότι δεν είχε ποτέ ενημερωθεί σχετικά με την ύπαρξη αυτής της λίστας, ούτε έχει καμία συνεννόηση.

Οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ μάλιστα αναφέρουν στην ανακοίνωσή τους πως « γίνεται προφανές ότι οι ηγεσίες των Υπουργείων Εξωτερικών και Οικονομικών ήταν ενήμερες για την ύπαρξη της λίστας Βεστφαλίας-Ρηνανίας ή λίστας Μπόργιανς…» και προσθέτουν πως «Τα ερωτηματικά που γεννιούνται είναι πολλά: Για ποιους λόγους ο Διευθυντής του πολιτικού γραφείου του Αντώνη Σαμαρά, προφανώς κατόπιν εντολών του ίδιου, δεν αποδέχθηκε την πρόταση για παραλαβή της λίστας Borjans, που είχε νομίμως αγοραστεί από τις αρμόδιες αρχές της Β. Βεστφαλίας-Ρηνανίας; 
- Για ποιους λόγους η τρικομματική κυβέρνηση, αν δεν είχε εικόνα του ποίοι περιλαμβάνονται σε αυτήν, συγκάλυψε τους εμπλεκόμενους στη λίστα; Τι φοβήθηκε;

- Για ποιους λόγους η τρικομματική απέρριπτε προτάσεις για διερεύνηση ενδεχόμενων πηγών εσόδων και επέλεξε τον δρόμο της δραματικής μείωσης συντάξεων. Νέα Δημοκρατία και Δημοκρατική Συμπαράταξη οφείλουν απαντήσεις. Γιατί στο σπίτι του κρεμασμένου, δε μιλάνε για σκοινί…»

Δυναμιτίζει το κλίμα αντιπαράθεσης ανάμεσα σε Φανάρι και Αθήνα, η σημερινή κίνηση του Οικουμενικού Πατριαρχείου να φέρει στη δημοσιότητα την από δύο μηνών επιστολή του Αρχιεπισκόπου Αθηνών και Πάσης Ελλάδος κ. Ιερωνύμου.

Με τη συγκεκριμένη επιστολή προς το Φανάρι ο Αρχιεπίσκοπος επικαλούνταν προσωπικούς λόγους  για τη μη συμμετοχή του στη Σύναξη των Προκαθημένων και των Εκπροσώπων των κατά τόπους Ορθοδόξων Αυτοκεφάλων Εκκλησιών, υπό την προεδρία του Οικουμενικού Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου, στο Σαμπεζύ της Γενεύης τον περασμένο Ιαναουάριο.

Η κίνηση αυτή μπορεί να ερμηνευθεί ως μια προσπάθεια από πλευράς του Οικουμενικού Πατριαρχείου να εκθέσει τον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών και Πάσης Ελλάδος.

Συγκεκριμένα το ανακοινωθέν του Φαναρίου αναφέρει:

Εξ αιτίας επανειλημμένων δημοσιευμάτων, σχετικώς προς το αναφερόμενον εις το
Ανακοινωθέν της πρότριτα συνελθούσης εν Γενεύη Συνάξεως των Ορθοδόξων
Προκαθημένων ότι ο Μακ. Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος απουσίασεν εξ αυτής διά προσωπικούς λόγους (τους οποίους το Οικουμενικόν Πατριαρχείον σέβεται οίοι και αν ώσι), συνοδική αποφάσει δημοσιεύεται αυτούσιον το Γράμμα της Α. Μακαριότητος προς επιβεβαίωσιν της ως άνω αναφοράς.

Εν τοις Πατριαρχείοις, τη 19η Φεβρουαρίου 2016

Ακολουθεί η επιστολή:

http://www.dogma.gr/wp-content/uploads/2016/02/index-13.jpg 688w" sizes="(max-width: 688px) 100vw, 688px" style="border-width: 0px; border-style: initial; vertical-align: top; width: 669.328px; margin-bottom: 9px;">

http://www.dogma.gr/wp-content/uploads/2016/02/k22.jpg dogma.gr

Σύμφωνα με τις πληροφορίες που έρχονται από την Άγκυρα και που έχουν προκαλέσει μεγάλη ανησυχία, οι Ρώσοι που έχουν αναλάβει όλη την διοίκηση των συριακών και κουρδικών δυνάμεων που επιτίθενται στο Azez, τελευταία πόλη πριν από τα τουρκικά σύνορα, έχουν ήδη φτάσει σε απόσταση 8 χιλιομέτρων από τις θέσεις των Τούρκων.

Όπως αναφέρεται, (Yeni Şafak 18/2), οι Ρώσοι έχουν προωθήσει στην επίθεση πάνω από 25 ρωσικά άρματα μάχης τύπου Τ72, Τ55 και Τ62, ενώ μεγάλος αριθμός ρωσικών τεθωρακισμένων έχουν προωθηθεί στα περίχωρα της πόλης Azez και μετέχουν στις πολεμικές επιχειρήσεις. Παράλληλα στην περιοχή του Kybar έχει ήδη πλασαριστεί μεγάλος αριθμός ρωσικών ολμοβόλων που έχουν στρέψει τις κάνες τους προς την Τουρκία.

Τις επιχειρήσεις των Κούρδων και του συριακού στρατού διευθύνουν όπως αναφέρεται 8 ανώτεροι Ρώσοι αξιωματικοί, ενώ μετέχει και αριθμός Ρώσων κομάντος που καθοδηγούν τους Κούρδους στις επιθέσεις τους. Η επιχείρηση στηρίζεται από την πολεμική γραμμή των ρωσικών βάσεων Λαττάκειας και Hmeymin, από όπου έχουν το στρατηγείο του Ρώσοι στρατηγοί που παρακολουθούν όλες τις κινήσεις στα πεδία των συγκρούσεων.

Είναι χαρακτηριστικό όπως αναφέρεται, ότι οι Κούρδοι έχουν εκπαιδευτεί στο Afrin από Ρώσους εκπαιδευτές για τις πολεμικές επιχειρήσεις και τον γενικό συντονισμό Σύριων Κούρδων τον έχουν αποκλειστικά οι Ρώσοι, που ήδη όπως αναφέρεται από χτες το βράδυ οι Τούρκοι συνοριοφύλακες αισθάνονται την «καυτή τους» ανάσα.

Ήδη οι Κούρδοι με την ρωσική καθοδήγηση έχουν καταλάβει την πόλη Tel Rıfat και έτσι έχει κλείσει ο κλοιός γύρω από το Azez, ενώ στην κατάληψη της συνέβαλλαν αποφασιστικά τα ρωσικά άρματα μάχης

Να δούμε τώρα τι θα κάνει η Άγκυρα, καθώς η Αρκούδα είναι ήδη στο προαύλιο της.

ΝΙΚΟΣ ΧΕΙΛΑΔΑΚΗΣ
Δημοσιογράφος-Συγγραφέας-Τουρκολόγος

Ο Γεώργιος Παπανικολάου (13 Μαΐου 1883 – 19 Φεβρουαρίου 1962) ήταν διάσημος Έλληνας ιατρός, βιολόγος και ερευνητής. Ήταν πρωτοπόρος στην κυτταροπαθολογία, και για τον πρώιμο εντοπισμό του καρκίνου του τραχήλου της μήτρας. Είναι περισσότερο γνωστός ως ο άνθρωπος που ανακάλυψε την πρωτοποριακή κυτταροδιαγνωστική μέθοδο, γνωστή ως Τεστ-Παπ, που χάρισε ζωή στις γυναίκες όλου του κόσμου, όπως αναφέρει αναμνηστική πλάκα στο Ερευνητικό Καρκινολογικό Ινστιτούτο «Γ. Παπανικολάου».

Πρώιμη Ηλικία και Σπουδές

 

Το πτυχίο του, Ιατρική Σχολή Αθηνών

Γεννήθηκε στην Κύμη Ευβοίας. Ο πατέρας του Νικόλαος Παπανικολάου ήταν ιατρός και διετέλεσε και δήμαρχος της πόλης ενώ είχε εκλεγεί και βουλευτής Ευβοίας και Καρυστίας. Τα παιδικά του χρόνια ο Γεώργιος Παπανικολάου τα πέρασε στην Κύμη, όπου και τελείωσε το Δημοτικό Σχολείο. Κατόπιν οι γονείς του, τον έστειλαν στην Αθήνα για να τελειώσει τις εγκύκλιες σπουδές.Με το πέρας των γυμνασιακών του σπουδών εισήλθε το 1898 στην Ιατρική Σχολή τουΠανεπιστημίου Αθηνών, σε ηλικία 15 ετών. Έλαβε το πτυχίο του το 1904, σε ηλικία, δηλαδή, μόλις 21 ετών.Στη συνέχεια εκπλήρωσε τη στρατιωτική του θητεία. Τότε, ο πατέρας του πρότεινε μεταξύ άλλων να ακολουθήσει το δρόμο του στρατιωτικού ιατρού, την οποία πρόταση, βεβαίως, απέρριψε. Μάλιστα σε ένα γράμμα προς τον πατέρα του έγραφε:

«Όχι δεν θέλω γίνω στρατιωτικός γιατρός. Θέλω να μείνω ελεύθερος, να αισθανθώ την χαρά που δίνει ο αγών της ζωής. Εμένα δεν με τρομάζει το πέλαγος. Θέλω την ελευθερία μου, την γλυκιά μου ελευθερία».

Ήταν φιλομαθής. Στην Αθήνα, κατά τη διάρκεια των σπουδών του, διεύρυνε τη μόρφωσή του με την εκμάθηση ξένων γλωσσών, όπως τα γαλλικά, που θεωρούνταν, τότε, απαραίτητα για τους καλλιεργημένους ανθρώπους. Ωστόσο ασχολήθηκε με τη φιλοσοφία, τη λογοτεχνία και τη μουσική, η οποία ήταν και το μεγάλο του πάθος. Έτσι, ασχολήθηκε επί οκτώ έτη με το βιολί. Παρακολουθούσε μαθήματα στο Ωδείο Λότνερ. Ολοκληρώνοντας τις σπουδές του στην Ιατρική Σχολή, επέστρεψε στην Κύμη. Επιστρέφοντας όμως εκεί, συλλογιζόταν το λόγο που έγινε ιατρός, αφού δεν ήθελε να ασκήσει το επάγγελμα αυτό. Καθημερινά, κάνοντας αμέτρητους περιπάτους, στην όμορφη Κύμη, ήρθε πιο κοντά με τη φιλοσοφία. Ο Νίτσε έπαιξε μεγάλο ρόλο στον τρόπο σκέψης του. Επίσης ασχολήθηκε και με τους: Γκαίτε, Καντ, και Σοπενχάουερ.

Στη Γερμανία

Ο πατέρας του θυσίασε τις οικονομίες τους, αφού γνώριζε το χαρακτήρα και τις ικανότητες του Γεωργίου, έτσι τον στέλνει το 1907, στη Γερμανία, για ανώτερες σπουδές. Αποφασιστικό ρόλο, στην απόφαση, του Παπανικολάου, αυτή, έπαιξε ο φίλος του Αλέξανδρος Δελμούζος.

Ο Παπανικολάου επιλέγει τον κλάδο της Βιολογίας. Αρχικά, μεταβαίνει στην Ιένα, που ήταν ο πρώτος σταθμός της μετεκπαίδευσής του. Εκεί θα παρακολουθήσει τα μαθήματα του καθηγητή Ερνέστου Χαίκελ. Το 1908 συνεχίζει τις σπουδές του στο Φρέιμπουργκ και, τέλος, στο Μόναχο, με μεγάλους καθηγητές της εποχής: Χέρτβιγκ και Βάισμαν. Το 1910 ανακηρύσσεται Διδάκτωρ της Φιλοσοφίας, για την εργασία του «Περί των συνθηκών της διαφοροποιήσεως του φύλου των Δαφνιδών». Αυτή η περίοδος, υπήρξε περίοδος φιλοσοφικού στοχασμού. Διατηρεί τις σχέσεις που είχε με τον Αλέξανδρο Δελμούζο και τον Γ. Σκληρό, με τον γνωστό λογοτέχνη Κωνσταντίνο Χατζόπουλο και τον Μ. Ζαβιτσιάνο, με τους οποίους ο Παπανικολάου συγκροτεί σοσιαλιστική ομάδα με βραχύβια διάρκεια. Ήταν υπέρμαχος του δημοτικισμού, και, γενικότερα, εκείνη την εποχή ταυτιζόταν με ριζοσπαστικές ιδέες για την επιστήμη και την πολιτική. Συγκεκριμένα, αρθρογραφεί στο αθηναϊκό περιοδικό «Ο Νουμάς», ένα άρθρο που έφερε τον τίτλο «Για τον εγωισμό και τους εγωιστάς», (το οποίο αποτέλεσε καταρχήν απάντηση σε κείμενο, που δημοσιοεύθηκε σε προηγούμενο φύλλο με τίτλο «Εγωισμός ή Έρωτας»). Ένα ενδιαφέρον άρθρο, που αποτυπώνει σε αυτό, οι σκέψεις και οι αντιλήψεις που είχε τότε ο Παπανικολάου. Αργά ή γρήγορα, εν τέλει, υπερνικά η βιολογία και η έρευνα και του γίνεται στόχος ζωής. Έγραψε, κάποτε, στον πατέρα του: «Δεν είμαι πλέον ονειροπόλος. Η επιστήμη με άρπαξε από τα χέρια του Νίτσε. Πατώ απάνω σε έδαφος στερεό…».

Επιστροφή και Αναχώρηση

Στις 15 Σεπτεμβρίου 1910 παντρεύτηκε την Ανδρομάχη Μαυρογένη. Το 1912, συμμετείχε στους Βαλκανικούς πολέμους. Ωστόσο, καταλάβαινε πως τα πράγματα δεν ήταν ευοίωνα στη χώρα για εκείνον.

Πρώτος σταθμός του γίνεται η Γαλλία. Και εργάζεται εκεί, στο Ωκεανογραφικό Ινστιτούτο του Μονακό, στην επιστημονική ομάδα του Πρίγκιπα του Μονακό, Αλβέρτου Α’.

Όταν έληξε ο πόλεμος, το 1913, αναχώρησε για την Αμερική μαζί με την Ανδρομάχη. Οι συνθήκες ήταν δύσκολες ελέω οικονομικών δυσχερειών, αυτό είχε ως αποτέλεσμα, να εργαστούν και οι δυο σε κάποιο εμπορικό κατάστημα, πουλώντας χαλιά και ράβοντας κουμπιά με αμοιβή 5 δολάρια την εβδομάδα. Ο φτωχός και άγνωστος μετανάστης εξελίχθηκε ταχέως: Αρχικά, από υπάλληλος σε κατάστημα και δημοσιογράφος σε ελληνική εφημερίδα, κέρδισε με δυσκολία μία θέση στο Εργαστήριο Ανατομικής του Πανεπιστημίου Κολούμπια και αργότερα, μία θέση στο Πανεπιστήμιο Κορνέλ της Ν. Υόρκης. Από εκεί και πέρα εργάστηκε απρόσκοπτα, δείχνοντας τις αμέτρητες ικανότητές του.

Ακολούθως εκλέχθηκε υφηγητής, έκτακτος καθηγητής και, τέλος, τακτικός καθηγητής της ανατομίας και ιστολογίας της ιατρικής σχολής, του Πανεπιστημίου αυτού. Μετά από μακρές έρευνες επί της εκφυλιστικής κληρονομικής επίδρασης του οινοπνεύματος σε ινδικά χοιρίδια ο Παπανικολάου στράφηκε σε προβλήματα αναπαραγωγής σχετιζόμενα με τη λειτουργία των γεννητικών οργάνων, τον καθορισμό του φύλου, τη λειτουργία των ενδοκρινών αδένων, καθώς και των φυλετικών ορμονών.

Το 1954, ο Παπανικολάου δημοσίευσε το μνημειώδες έργο «Άτλαντας της Αποφολιδωτικής Κυτταρολογίας» (Atlas of Exfoliative Cytology), εδραιώνοντας και επίσημα πλέον τη νέα ιατρική πρακτική και ειδικότητα που ουσιαστικά ανέπτυξε από το μηδέν.

Σήμερα το τεστ Παπανικολάου (Τεστ-Παπ) χρησιμοποιείται παγκοσμίως για την διάγνωση του καρκίνου του τραχήλου της μήτρας, επί της προκαρκινικής δυσπλασίας και άλλων κυτταρολογικών ασθενειών του γυναικείου αναπαραγωγικού συστήματος.

Δράση

 

Ανώμαλα αποτελέσματα Τεστ-Παπ.

 

Ομαλά αποτελέσματα Τεστ-Παπ

Το 1923 εφάρμοσε τη μέθοδό του, σε γυναίκες, προς μελέτη των φυσιολογικών γεννητικών λειτουργιών και στη συνέχεια για τη διάγνωση του καρκίνου του τραχήλου της μήτρας. Η πρώτη του ανακοίνωση επί της χρησιμοποίησης της κυτταρολογικής μεθόδου προς διάγνωση του καρκίνου του τραχήλου της μήτρας, το 1928, έγινε δεκτή με πολύ σκεπτικισμό, καθόσον η κρατούσα τότε γνώμη, για τέτοιου είδους έρευνα και εφαρμογή, επί αποφολιδουμένων κυττάρων ήταν πρακτικά αδύνατη. Τέτοια διάγνωση θεωρούνταν δυνατή, μέχρι την εποχή εκείνη, μόνο με την τομή του πάσχοντος οργάνου.

Οι έρευνες του Παπανικολάου επεκτάθηκαν στη συνέχεια στις κυτταρολογικές αλλοιώσεις στο καρκίνο του αυχένα της μήτρας και του ενδομητρίου, των οποίων τα πορίσματα δημοσίευσε το 1943 από κοινού μετά του καθηγητή γυναικολογίας Έρμπερτ Τράουστ σε ειδική μονογραφία υπό τον τίτλο «Διάγνωσις του καρκίνου της μήτρας μέσω των κολπικών επιχρισμάτων» (Diagnosis of Uterine Cancer by the Vaginal Smear). Η δημοσίευση της εργασίας αυτής ήταν επόμενο να κεντρίσει το παγκόσμιο ιατρικό ενδιαφέρον και να προκαλέσει την άμεση δοκιμαστική χρησιμοποίηση της μεθόδου σε διάφορα νοσοκομεία. Το 1944 έγινε η πρώτη εφαρμογή επί του ουροποιητικού συστήματος και στη συνέχεια επί του πεπτικού και άλλων συστημάτων του οργανισμού.

Ο Παπανικολάου με τις εργασίες του αυτές έγινε ο θεμελιωτής νέου επιστημονικού κλάδου της «αποφολιδωτικής κυτταρολογίας» βασιζόμενη ακριβώς στη μελέτη των αποφιλιδουμένων κυττάρων του οργανισμού στις διάφορες κοιλότητες αυτού. Η μέθοδος αυτή που έλαβε προς τιμή του την ονομασία «Μέθοδος Παπανικολάου» ή «Τεστ Παπανικολάου» και κατά συγκοπή «Τεστ Παπ» άνοιξε ευρείς νέους ορίζοντες στην ιατρική έρευνα στη γενετήσια φυσιολογία και ενδοκρινολογία ειδικότερα για τον καρκίνο.

Θάνατος

Το Νοέμβριο του 1961, συνοδευόμενος πάντα από τη σύζυγό του και σύντροφο στις έρευνές του, Μάχη, εγκατάλειψε τη Νέα Υόρκη καθώς δέχτηκε να αναλάβει την οργάνωση και διεύθυνση ενός Καρκινολογικού Ινστιτούτου στο Μαϊάμι της Φλόριντας. Η αλλαγή περιβάλλοντος και η γενικότερη κούραση, για τις ανάγκες του Ινστιτούτου, ήταν καθοριστική. Απεβίωσε στις 19 Φεβρουαρίου του 1962, από καρδιακή προσβολή. Ο θάνατος του Γεωργίου Παπανικολάου ήταν μεγάλη απώλεια για την επιστήμη.

Συγγραφικό Έργο

Το συγγραφικό έργο του Παπανικολάου ήταν εκτενές και πρωτότυπο και αποτελείται από 158 άρθρα και 5 συγγράμματα. Τα συγκεκριμένα συγγράμματα -ιδιαιτέρως ο περίφημος Ατλας Αποφολιδωτικής Κυτταρολογίας- εξ αιτίας και στη μεστότητα του κειμένου τους και στην άρτια εικονογράφησή τους, αποτέλεσαν βιβλία-σταθμούς. Όχι μόνο στον κλάδο της κυτταρολογίας, αλλά και, γενικότερα, σε ολόκληρη τη βιβλιογραφία της ιατρικής, του 20ού αιώνα.

Αποτίμηση Ερευνών

Ο Έλληνας επιστήμονας εργάστηκε για μισό σχεδόν αιώνα στο Ιατρικό Κολέγιο του Πανεπιστημίου Κορνέλ στη Νέα Υόρκη. Στην πρωτοπορία της παγκόσμιας ιατρικής έρευνας και στις επάλξεις του διεθνούς αντικαρκινικού αγώνα, παρέμενε ένας σιωπηλός αγωνιστής του πνεύματος, επίμονος και ατάραχος, ακούραστος και ταπεινός, διατηρώντας άρρηκτους δεσμούς με την Ελλάδα. Τον ενδιέφερε η πολιτική, το πνεύμα και τα κοινωνικά ρεύματα και εκτιμούσε το εθνικό έργο του Ελευθερίου Βενιζέλου και του Κωνσταντίνου Καραμανλή.

Ο Γεώργιος Παπανικολάου προτάθηκε δύο φορές για το βραβείο Νόμπελ αλλά η επιτροπή αρνήθηκε την πρόταση, αφού δεν μπορούσε να βραβεύσει μία μέθοδο για θεραπεία, αλλά την ανακάλυψή της. Το λάθος της επιτροπής, φυσικά, σήμερα γίνεται εύκολα αντιληπτό: σύμφωνα με στατιστικές, μειώθηκαν κατά 70%, μετά την εφαρμογή του τεστ Παπανικολάου, τα κρούσματα θανάτου λόγω καρκίνου της μήτρας. Ωστόσο είναι θεμελιωτής της ειδικότητας της Κυτταρολογίας. Ο Παπανικολάου δεν πούλησε ποτέ την «πατέντα» της ανακάλυψης αυτής, αντιθέτως την προσέφερε, στην ανθρωπότητα ολόκληρη, αφιλοκερδώς.

Διακρίσεις

Ο Γεώργιος Παπανικολάου αδικήθηκε, στερούμενος το βραβείο Νόμπελ Ιατρικής, απέσπασε όμως πάμπολλες τιμητικές διακρίσεις για το βαρυσήματο έργο του. Ακολουθούν ορισμένες επιγραμματικά.

πηγή: https://el.wikipedia.org

Για αποτρόπαια εγκλήματα κατηγορεί την Άγκυρα, βουλευτής του φιλοκουρδικού Λαϊκού Δημοκρατικού Κόμματος, υποστηρίζοντας ότι οι τουρκικές δυνάμεις «έκαψαν ζωντανούς» πάνω από 150 ανθρώπους παγιδευμένους στα υπόγεια στα νοτιοανατολικά της χώρας.«Στην περιοχή Cizre (κοντά στα σύνορα με Συρία), περίπου 150 άνθρωποι παγιδευμένοι σε διαφορετικά κτίρια κάηκαν ζωντανοί από τις τουρκικές στρατιωτικές δυνάμεις. Μερικά πτώματα βρέθηκαν αποκεφαλισμένα. Κάποια ήταν απανθρακωμένα, οπότε η νεκροψία καθίσταται αδύνατη» δήλωσε ο Feleknas Uca στο Sputnik, σημειώνοντας ότι οι περισσότεροι που σφαγιάστηκαν ήταν Κούρδοι.

Οι δηλώσεις του βουλευτή δεν ήταν δυνατόν να διασταυρωθούν άμεσα, ωστόσο ο ίδιος προειδοποιεί ότι ακόμη περισσότεροι άνθρωποι θα μπορούσαν να έχουν την ίδια τραγική κατάληξη, αφού πάνω από 200 άτομα παραμένουν παγιδευμένα εντός κτιρίων στην ευρύτερη περιοχή.«Η κατάσταση στο Ντιγιάρμπακιρ είναι τρομακτική. Η περιοχή Sur διανύει την 79η ημέρα απαγόρευσης κυκλοφορίας. Διακόσιοι άνθρωποι είναι παγιδευμένοι σε υπόγεια και οι τουρκικές δυνάμεις δεν πρόκειται να τους σώσουν» λέει ο Feleknas Uca.Το πρακτορείο ANHA λίγες ημέρες πριν, μετέδωσε την είδηση για εντοπισμό 115 πτωμάτων, καμένα σε τέτοιο βαθμό που μόλις 10 θύματα αναγνωρίστηκαν.

Από τον περασμένο Ιούλιο, όταν κατέρρευσε η συμφωνηθείσα διετής εκεχειρία, ο τουρκικός στρατός διεξάγει «επιχειρήσεις εκκαθάρισης» σε νοτιοανατολικές πόλεις όπου δρουν μέλη του κουρδικού ΡΚΚ.

http://www.ethnos.gr/diethni/arthro/oi_tourkoi_ekapsan_zontanous_150_anthropous_se_epixeirisi_kata_tou_rkk-64333423/

www.mignatiou.gr

Την ώρα που ο κλοιός των αγροτικών μπλόκων σφίγγει όλο και πιο πολύ, οι "παρενέργειες" των κινητοποιήσεων γίνονται μπούμερανγκ για τους αγρότες πρώιμων κηπευτικών της Κρήτης.

Σκληρή θεσμική απάντηση στις προκλήσεις των βουλευτών της Χρυσής Αυγής έδωσε ο Αρχηγός ΓΕΕΘΑ Ναύαρχος Ευάγγελος Αποστολάκης, μέσα στη Βουλή, κατά τη διάρκεια της διαβαθμισμένης λόγω των απορρήτων εγγράφων- συνεδρίασης της Διαρκούς Επιτροπής Εθνικής 'Αμυνας και Εξωτερικών Υποθέσεων της Βουλής την περασμένη Τρίτη.

Λόγω του απορρήτου της συνεδρίασης, η απάντηση αποδεσμεύθηκε σήμερα από το ΓΕΕΘΑ. Σε αυτήν, ο Αρχηγός ΓΕΕΘΑ Ναύαρχος Ευάγγελος Αποστολάκης, επισημαίνει ότι κάθε προσπάθεια υπονόμευσης των Ενόπλων Δυνάμεων είναι ευθεία βολή εναντίον του δημοκρατικού Πολιτεύματος και καθιστά σαφές ότι τα στελέχη των Ενόπλων Δυνάμεων θα πράξουν το καθήκον τους, όπως έκαναν οι πατεράδες τους εναντίον του φασισμού και του ναζισμού.
 
Ακολουθεί το κείμενο της απάντησης του Αρχηγού ΓΕΕΘΑ:

«Οι Ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις έχουν πλήρη συνείδηση και απόλυτη προσήλωση στην αποστολή τους, όπως αυτή ορίζεται, αποκλειστικά και μόνο, από το σύνταγμα και τους νόμους. Ως εκ τούτου αποτελούν δομικό στοιχείο του δημοκρατικού μας πολιτεύματος και κάθε προσπάθεια υπονόμευσης τους είναι ευθεία βολή εναντίον του.

Οι άνδρες και οι γυναίκες των Ενόπλων Δυνάμεων της χώρας είναι υπερήφανοι για την αποστολή που τους έχει αναθέσει ο Ελληνικός λαός και -αν χρειαστεί- θα πράξουν το καθήκον τους με την ίδια αποφασιστικότητα και αυταπάρνηση που οι πατεράδες τους πολέμησαν τον φασιστικό και ναζιστικό εισβολέα, αποσπώντας τον παγκόσμιο σεβασμό και αναγνώριση».

Τη στάση της Χρυσής Αυγής καταδικάζει η Ανεξάρτητη Ένωση Αποστράτων Ενόπλων Δυνάμεων (ΑΝ.Ε.Α.Ε.Δ.) με ανακοίνωση της.

«Η με κάθε μέσο προσπάθεια της Χ.Α. για προβολή μιας δήθεν πατριωτικής στάσης, στοχεύει άμεσα στη συσκότιση της ιταμής πρόθεσης για διάχυση του ναζιστικού δηλητηρίου στο χώρο των Ενόπλων Δυνάμεων και των Σωμάτων Ασφαλείας. Η συμπεριφορά των εκπροσώπων της στην κοινοβουλευτική επιτροπή της Βουλής είναι αποκαλυπτική».

Παράλληλα χαρακτηρίζει τα στελέχη της Χρυσής Αυγής ως ιδεολογικούς απογόνους των συνεργατών των κατακτητών κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής.

(Με πληροφορίες από ΑΠΕ - ΜΠΕ)