Υπάρχει μια γενικευμένη αντίθεση με την υποψηφιότητα Τραμπ σε όλο τον κόσμο (ειδικά αν δει κάποιος Γερμανικά και Γαλλικά δημοσιεύματα ).Παραδόξως δεν θα δει ίδια δημοσιεύματα σε Ρωσία, αφού η Μόσχα προτιμά να μην αναμιχθεί σε αυτό το θέμα.
Η υποψηφιότητα Tραμπ εν πολλοίς σηματοδοτεί μια κατάσταση που έρχεται και ενώ είναι ακραία (δεν υπάρχει αμφιβολία) στην ουσία φέρνει και μια αλλαγή στο πολιτικό σκηνικό, όπου θα εμφανιστούν οι macho men της πολιτικής.
Ο λόγος είναι απλός, το φαινόμενο Putin. Ο Tραμπ δεν έχει καμία διαφορά από την Λεπέν, από την Μπέατα Ζιντλό, τον Βίκτορ Ορμπάν.Είναι και αυτός ένα καχέκτυπο real politik περσόνας, όπως και οι παραπάνω. Ενός πολιτικού που έχει εθνική απήχηση και κινείται με ξίφος όπου δεν περνάει το επιχείρημα.
Ειδικά τώρα στις ΗΠΑ, όπου μην γελιόμαστε τα προβλήματα πάντα έβρισκαν λύση με γροθιά και πιστόλι και λιγότερο με λόγο, είναι λογικό η υποψηφιότητα Τραμπ να δέχεται στήριξη από τον μέσο Αμερικανό που αναγνωρίζει στην χώρα του πλανητικό δικαίωμα κυριαρχίας. Και τον ενοχλεί που ο Ομπάμα έχει απολέσει κάθε ικανή ισχύ διπλωματίας και υπαναχωρεί σε πάρα πολλά.
Ποιος είναι όμως τελικά ο Τράμπ;
Πρόκειται για έναν επιχειρηματία που ανήκει σε ελίτ των λόμπι που κυριαρχούν και κυβερνούν κατ' ουσία της ΗΠΑ, συνήθως δια αντιπροσώπων σε πολιτικά κόμματα.Γεννημένος στο Queens της Ν.Υ. όπου και έζησε αρκετά χρόνια. Πέρασε από την στρατιωτική σχολή της Νέας Υόρκης και από το πανεπιστήμιο του Fordham.
Δεν θα μπούμε όμως στην στεγνή διαδικασία απαρίθμησης των όσων μπορεί εύκολα κάποιος να βρει στο διαδίκτυο ως βιογραφικό του. Υπάρχουν κάποια στοιχεία, όμως, άξια προσοχής που δείχνουν μια τάση του ίδιου να προσπαθεί να ταυτιστεί με παλαιότερους υποψήφιους όπως για παράδειγμα με τον Ρήγκαν.
Αν ανατρέξουμε στους προεκλογικούς λόγους του Ρήγκαν θα βρούμε αρκετές ομοιότητες με τον σημερινό λόγο του Τραμπ.Ειδικά ο λόγος του στις προεδρικές εκλογές το 1979δείχνει μια παρόμοια τάση να προβάλει την "φτωχή" καταγωγή του και την εθνική τάση εσωστρέφειας που προβάλλεται επίσης ως προσόν. Στη συνέχεια εστιάζει στην τάση της Αμερικανικής ηγεσίας που δικαιούται όπως την σκέφτονται οι πολίτες από την εποχή Τρούμαν. Η διαφορά βέβαια είναι πώς ο Ρήγκαν δεν προσβάλει και δεν στοχεύει σε χτυπήματα κάτω από την ζώνη σε αυτό τον λόγο. το κάνει όμως αργότερα σε ένα debate με τον Carter το 1980.
Προχωρώντας παρακάτω στην ιστορία των αμερικάνικων εκλογών βλέπουμε μια παρόμοια πορεία και κατάσταση από τον τότε υποψήφιο G.Bush jr. που στοχεύει και πάλι στην ηγετική θέση των ΗΠΑ, στο πώς και αυτός είναι "ένας από τους πολίτες" αν και το γενεαλογικό του δέντρο δεν του το επέτρεψε να το αναπτύξει.
Φτάνοντας στο σήμερα είναι αδύνατον να μην δούμε τις ομοιότητες στο προσωπείο που ο Τραμπ δείχνει με ιδιαίτερη έμφαση, στοχεύοντας στο πώς αυτός είναι ο δυναμικός παράγοντας και οι υπόλοιποι υποψήφιοι είναι απλά "pencil pushers" όπως είπε και δημόσια.
Η ερώτηση λοιπόν εδώ είναι αν τελικά αυτό θα περάσει ή όχι σαν κίνηση επικοινωνίας και μάλιστα απέναντι στην Κλίντον (με την προύπόθεση ότι θα είναι η εκλεκτή για το χρίσμα των Δημοκρατικών) καθώς οι δυο τους θα παλεύουν για την προεδρία των ΗΠΑ.
Παραδοσιακά, οι υποψήφιοι ρίχνουν τους τόνους όταν είναι στον αγώνα για την προεδρία όσον αφορά τις προσωπικές επιθέσεις και επικεντρώνονται στο σύνολο της αντίπαλης παράταξης, χτυπώντας πολιτικές και πρακτικές ενώ μόνο κατά τον Νοέμβριο γίνεται έντονη η αντιπαράθεση. Έτσι, μην ξεγελαστεί κανείς όταν θα δει τον Τράμπ να αλλάζει μεθόδους.
Πολλοί στο μεταξύ αναρωτιούνται αν θα στηριχθεί από το Ρεπουμπλικανικό κόμμα και τα στελέχη του. Μην γελιόμαστε. Όπως και σε κάθε άλλη χώρα, όταν θα βγει ο υποψήφιος όλοι μπαίνουν στην γραμμή στήριξης, καθώς υπάρχουν άλλα συμφέροντα πλέον που πρέπει να ακολουθηθούν. Το παιχνίδι λέγεται "follow the leader - fall in lines". Τα στελέχη των "Ελεφάντων" το ξέρουν καλά το παιχνίδι αυτό και γνωρίζουν πώς αν πάρει το χρίσμα και δεν τον στηρίξουν, θα περάσουν άλλα 5 χρόνια στην αφάνεια χωρίς να έχουν ουσιαστικά κάποια ικανότητα να ηγηθούν πολιτικών αφού οι "Γάιδαροι" των Δημοκρατικών θα είναι σε θέσεις ισχύος.
Κάποιοι,πάλι, ισχυρίζονται πώς αρκετοί Ρεπουμπλικάνοι θα στηρίξουν την υποψηφιότητα Κλίντον αντί του Τραμπ. Προφανώς και είναι αστήρικτο αυτό το επιχείρημα, διότι όποιος το κάνει θα χάσει αυτόματα όλο το εκλογικό σώμα από πίσω του. Πόσο μάλλον όταν, όπως προανέφερα, ο μέσος Αμερικανός στηρίζει Τράμπ.
Τι σημαίνει για εμάς η υποψηφιότητα Τράμπ;
Αν βγει τελικά ως πρόεδρος των ΗΠΑ, θα πρέπει να έχουμε υπόψιν μας πώς θα έχουμε πλέον άνθρωπο που θα λειτουργήσει όχι με διπλωματία αλλά με πεισματική δύναμη με σκοπό να περάσει αυτό που θέλει , ότι και αν είναι αυτό.
Θα είναι πιθανότερο επίσης να δούμε ανοιχτές λεκτικές συγκρούσεις με διάφορους πολιτικούς άλλων χωρών, όπου θα προσπαθήσει με τον δικό του τρόπο να επιβληθεί κάποιων καταστάσεων εκτός συνόρων του. Φυσικά το αν θα το πετύχει ή όχι, θα εξαρτηθεί από πολλούς παράγοντες. Όμως, σίγουρα δεν θα είναι ήπια διπλωματική προσέγγιση και αυτό θα φανεί σε ζητήματα όπως της Τουρκίας, της Μ.Ανατολής κτλ. Εκεί που θα έχει ενδιαφέρον θα είναι σε λεπτά ζητήματα λόγω αντίστοιχης ισχύος τόσο με Κίνα όσο και με Ρωσία όπου για ένα μικρό διάστημα θα συνομιλεί με τον Πούτιν (καθώς και αυτός οδεύει το 2017-2018 στο τέλος της θητείας του).
Με απλά λόγια..
Μια προεδρία του Τραμπ στις ΗΠΑ, αν και εφόσον υπάρξει, θα αλλάξει τόσο την πολιτική εικόνα των ΗΠΑ εσωτερικά με μη προβλεπόμενες εξελίξεις (ακριβώς όπως με Ρήγκαν) αλλά και εξωτερικά λόγω γεωπολιτικής ισχύος των ΗΠΑ. Και όπως έχει φανεί πρόσφατα,ακόμα και από μια προσωπικότητα με ελάχιστη πολιτική ικανότητα, αν υπάρχει δύναμη είναι δεδομένο ότι δύσκολα θα μπορέσει να υπάρξει αντίδραση από ανθρώπους που έχουν μάθει να διαχειρίζονται τον πλανήτη λογιστικά. Άλλωστε όπως είπα εξαρχής, ο Ρώσος πρόεδρος σήμερα το έχει αποδείξει περίτρανα.
Αλέξανδρος Νίκλαν
Σύμβουλος Θεμάτων Ασφαλείας.
geopolitics.com.gr
