O Πρώην Διοικητής της Γιούτα, Τζον Χαντσμαν είναι ο νέος πρέσβης τωνΗΠΑστη Ρωσία μετά από επιλογή Τραμπ.Ο Χάντσμαν δέχτηκε την πρόταση Τραμπ την Τετάρτη σύμφωνα με το NBC News.

Ποιος είναι ο Τζον Χάντσμαν

Ο Τζον Χάντσμαν υπηρέτησε ως πρεσβευτής στην Κίνα επι Προεδρίας του Μπαράκ Ομπάμα από το 2009 έως το 2011.

Ο νέος πρέσβης θεωρείται ειδήμονας σε ότι αφορά την πολιτική της Νοτιανατολικής Ασίας αλλά το υπόβαθρο του σε ότι αφορά τις σχέσειςΗΠΑ- Ρωσίας δεν είναι ιδιαίτερα ‘’ανεπτυγμένο’’.

Αυτή τη στιγμή υπηρετεί ως Πρόεδρος του Ατλαντικού Συμβουλίου το οποίο είναι ένα γρουπ το οποίο φαίνεται να επιδιώκει την περαιτέρω συνεργασία μεταξύ  ΗΠΑ και των ευρωπαϊκών κρατών μετά τον Β ’Παγκόσμιο Πόλεμο.

Ανώτερος αξιωματούχος είπε στο CNN ότι ο Χάντσμαν επιλέχθηκε επειδή είναι ‘’σκληρός’’. Ο καλότροπος κύριος Χάντσμαν πατέρας επτά παιδιών θεωρήθηκε ότι ήταν ιδιαίτερα σκληρός στις συνομιλίες με την Κίνα τα τελευταία χρόνια γράφει η Wall Street Journal, καθώς είχε τονίσει ότι οιΗΠΑπρέπει να σκληρύνουν τη στάση τους απέναντι στην Κίνα.

Με πληροφορίες από dailycaller.com

Προκλητικός εμφανίστηκε ο υπουργός Περιβάλοντος και Ενέργειας Γιώργος Σταθάκης όταν ρωτήθηκε για τις καταγγελίες της Νέας Δημοκρατίας ότι ο πρόεδρος του ΔΕΣΦΑ έδωσε «χρυσό» εφάπαξ στον εαυτό του.

Δεν είναι η γιορτή της γυναίκας ημέρα για λουδουδάκια, σοκολατάκια και συνάξεις γυναικοπαρεών για καλοπέραση. Είναι μια εργατική πρωτομαγιά που προηγήθηκε της γνωστής, διότι αν και οι γυναίκες ανήκαν στο ανθρώπινο είδος, επί αιώνες εργαζόταν πολλές φορές διπλάσια από ό,τι το «ισχυρό φύλο». Τα δικαιώματά τους ως ανθρώπινο είδος τα κατέκτησαν μετά από πολλά εργατικά «ατυχήματα», πολύ ξύλο και απίστευτη διαπόμπευση τόσο από την κοινωνία των ανδρών όσο και από το οικείο τους περιβάλλον. Ενώ τα πρώτα συνδικάτα στο Σικάγο εξεγέρθηκαν υπέρ των εργατικών δικαιωμάτων τους το Μάιο 1886, η πρώτη διαμαρτυρία εργατριών για τις άθλιες συνθήκες εργασίας τους στα κλωστοϋφαντουργεία της Αμερικής έγιναν 10 χρόνια νωρίτερα, το Μάρτιο του 1857.

Πριν λοιπόν, αρχίσουν τα «χρόνια πολλά» και οι ηλεκτρονικές καρδούλες να στέλνονται σε γυναίκες που ούτε καν γνωρίζουν τι αντιπροσωπεύει η 8η Μαρτίου, καλό θα είναι να διαβάσουν σελίδες ιστορίας του γυναικείου κινήματος.  Μία από αυτές είναι η ακόλουθη που δεν είναι ροζ αλλά κατακόκκινη όπως και το αίμα που έχυσαν για ένα κομμάτι ψωμί οι προγιαγιάδες όλων των γυναικών του κόσμου για να μην διανοηθεί κανείς ότι τις εγγόνες τους θα τις μεταχειρίζονται μόνο ως άξιες για ένα μπουκέτο λουλούδια σαν να είναι πραγματικά οι ασθενείς του ανθρώπινου είδους.

Μόνο όταν το ανθρώπινο μάτι βλέπει την φρίκη τότε αρχίζει η συνείδηση να αναζητά το δίκαιο. Η φρίκη που αντίκρισαν οι Νεοϋορκέζοι πριν ακριβώς 100 χρόνια ήταν η αιτία να αλλάξουν ριζικά στην Αμερική οι συνθήκες εργασίας αλλά και να κατοχυρωθούν τα δικαιώματα όλων των εργαζομένων.

Η πυρκαγιά στο εργοστάσιο γυναικείων πουκαμίσων της «Triangle Shirtwaist» είχε ως αποτέλεσμα να χάσουν την ζωή τους 131 εργάτριες και 17 εργάτες με τραγικό τρόπο. Οι ιδιοκτήτες του εργοστασίου, Max Blanck και Isaak Harris, είχαν στήσει στο πολυόροφο κτίριο του Asch Building ένα σύγχρονο χώρο εκμετάλλευσης δούλων οι οποίοι ήταν όλοι τους μετανάστες στην χώρα της «επαγγελίας».

Στο εργοστάσιο δούλευαν 500 εργάτες ανάμεσα στους οποίους παιδιά που για ένα πενιχρό μεροκάματο έμπαιναν από την πόρτα το ξημέρωμα και έβγαιναν το βράδυ. Οι εργοστασιάρχες για να μην έχουν την έννοια ότι μπορεί κάποιος από τους εργάτες να κλέψει εμπόρευμα, αμπάρωναν τις πόρτες των ορόφων όταν οι μηχανές δούλευαν.

Το χρονικό

Το απόγευμα του Σαββάτου της 25ης Μαρτίου του 1911 ξεσπάει φωτιά στον όγδοο όροφο του εργοστασίου και εργάτες αρχίζουν να φωνάζουν στους συναδέλφους τους να εγκαταλείψουν το κτίριο. Όσοι βρισκόταν όμως στον ένατο και δέκατο όροφο ήταν κλειδωμένοι και ο επιστάτης που είχε τα κλειδιά είχε ήδη εγκαταλείψει το κτίριο.

Κάποιες από τις εργάτριες κατάφεραν να προλάβουν να φύγουν από τους φλεγόμενους ορόφους από το ασανσέρ που μετέφερε μόνο εμπορεύματα και κάποιες από την σκάλα που οδηγούσε στην ταράτσα του κτιρίου, αλλά η φωτιά πήρε τέτοιες διαστάσεις που και κι αυτές οι έξοδοι διαφυγής έκλεισαν για όσους απέμειναν πίσω.

Οι εργοστασιάρχες που εκείνη την μέρα ήταν με τα παιδιά τους στο εργοστάσιο ήταν οι πρώτοι που έφυγαν και στεκόταν έξω από το κτίριο παρακολουθώντας την φρίκη που οι ίδιοι προκάλεσαν.

Μέσα σε λίγα λεπτά οι Νεοϋορκέζοι μαζεύτηκαν για να δουν το πανδαιμόνιο που επικρατούσε αλλά και να αλλάξει την ήσυχη ζωή τους για πάντα. Στα παράθυρα των τελευταίων ορόφων οι εργάτριες στέκονταν όρθιες και κρατώντας η μία το χέρι της άλλης βουτούσαν στο κενό για να μην καούν ζωντανές.

Οι πρώτοι που έπεσαν στο κενό ήταν ένας νεαρός άνδρας και ένα κορίτσι που αφού φιλήθηκαν έκαναν μαζί το τελευταίο μοιραίο βήμα. Η λεωφόρος των καφέ, των καταστημάτων και των εστιατορίων μέσα σε λίγα λεπτά έγινε μία αρένα νεκρών και η φρίκη δεν σταματούσε εκεί. Κάποιες από τις εργάτριες παρά την μοιραία πτώση κείτονταν ζωντανές, ακόμα και για 2 ώρες, αφήνοντας τα ουρλιαχτά τους να σημαδέψουν για πάντα την μέχρι τότε ήσυχη ζωής των πολιτών της Νέας Υόρκης.

Η δικαιοσύνη δεν ήρθε ποτέ

Οι μετανάστριες εργάτριες και εργάτες δεν ήταν πια κάτι, αλλά ήταν άνθρωποι που πέθαιναν μπροστά τους για ένα μεροκάματο επιβίωσης. Από τους 148 μετανάστες εργάτες της πυρκαγιάς του «Triangle Shirtwaist Factory», οι έξι αναγνωρίστηκαν τον Φεβρουάριο του 2011.

Για εκατό χρόνια ήταν θαμμένοι το ένα δίπλα στο άλλο χωρίς ταυτότητα και χωρίς δικαίωμα θρήνου συγγενών. Μόνο ένα θύμα ήταν 48 χρόνων, τα υπόλοιπα ήταν από 14 μέχρι 25 χρόνων.

Η δίκη των ιδιοκτητών ξεκίνησε 9 μήνες αργότερα και με δικηγόρο τον Max Steuer, εύπορο γιο μεταναστών από την Αυστρία, κατάφεραν να αθωωθούν υποστηρίζοντας ότι δεν γνώριζαν για το κλείδωμα των εξόδων φυγής ενώ πήραν από την ασφαλιστική εταιρεία 60,000 δολάρια για ζημίες.

Το 1913 ο Max Blanck, ο ένας εκ των συνεταίρων δολοφόνων, που συνέχιζε να είναι εργοστασιάρχης συνελήφθη για κλείδωμα πάλι των εργατών του νέου εργοστασίου του και το πρόστιμο που κλήθηκε να πληρώσει ήταν 20 δολάρια.
Μπορεί η δικαιοσύνη να πούλησε και μεταθανάτια τα θύματα αυτού του μεγάλου εργατικού δυστυχήματος αλλά ο λαός έκανε λάβαρο το θάνατό τους και μεγάλες απεργιακές κινητοποιήσεις ξεκίνησαν στην Νέα Υόρκη.
Τον Οκτώβριο του 1911 ιδρύθηκε και η Αμερικανική Ένωση Ασφάλειας Μηχανικών η οποία είχε ως μέλημα την επιθεώρηση στους χώρους εργασίας της ασφάλειας του ανθρώπινου δυναμικού.
Ανάμεσα στους μάρτυρες θεατές εκείνου του ματωμένου Σαββάτου ήταν και ένα πρόσωπο το οποίο στιγματίστηκε τόσο από την εικόνα απόγνωσης του θανάτου των εργατών που άλλαξε, όταν ήρθε η ώρα, όλη την εργατική νομοθεσία της Αμερικής. Η Φράνσις Πέρκινς, η πρώτη γυναίκα Γραμματέας Εργασίας των ΗΠΑ. Μία γυναίκα που δεν ξέχασε τις γυναίκες που η ανάγκη της εργασίας τις έκανε μάρτυρες δουλείας εις το όνομα του κέρδους.

Πύλη Εκπαίδευσης

Παιδιά ενός κατώτερου θεού. Παιδιά του πολέμου. Παιδιά που δεν ζουν. Είναι τα παιδιά της Συρίας. Παιδιά σαν όλα τ’ άλλα, που δεν ζουν τη ζωή πολλών άλλων. Ζουν μέσα στο φόβο, στον τρόμο, στο θάνατο, στον πόλεμο. Παιδιά που έχουν τάσεις αυτοκτονίας από τα 12 του χρόνια. Από μια ηλικία που κανονικά το μόνο που θα έπρεπε να τα νοιάζει είναι το παιχνίδι.

Αυτά και πολλά άλλα, ακόμη πιο σοκαριστικά ακόμα, έρχονται στο φως μέσα από την πιο εμπεριστατωμένη έκθεση της οργάνωσης Save the Children σχετικά με την ψυχική υγεία των παιδιών στη Συρία.

Τα παιδιά που ζουν στην σπαρασσόμενη από τον πόλεμο Συρία, ακόμη καισε ηλικία μόλις 12 ετών, έχουναυτοκαταστροφικές τάσεις,παίρνουν ναρκωτικάκαικάνουν απόπειρες αυτοκτονίας για να γλιτώσουν από την φρίκηπου έχουν βιώσει την τελευταία εξαετία που μαίνονται οι συγκρούσεις, ανακοίνωσε χθες Δευτέρα μια διεθνής φιλανθρωπική οργάνωση για τα παιδιά. Οι επιπτώσεις της κρίσης στην ψυχική τους υγεία θα είναι εμφανείς επί δεκαετίες.

Εφιάλτες, επιθετικότητα, θυμός, αυτοκτονικές τάσεις, νυχτερινή ενούρησηκαικατάθλιψηείναι μερικά από τασυμπτώματαπου βασανίζουν τα παιδιά στη Συρία, τα οποίαυποφέρουν από ένα ατέλειωτο μετατραυματικό στρεςεξαιτίαςτων βομβαρδισμών, των θανάτων και της καταστροφής, αναφέρει η έκθεση.Κάποια παιδιά έχουν εμφανίσει αλαλία.

"Ο γιός μου ξυπνάει με τρόμο μέσα στη νύχτα. Ξυπνάει ουρλιάζοντας", λέει ο Φιράς, ο πατέρας ενόςτρίχρονου αγοριού.

Η έλλειψη σχολείων έχει επιδεινώσει την κρίση. Ένα στα τρία σχολεία έχει καταστραφεί ολοσχερώς, έχει χρησιμοποιηθεί ως καταφύγιο για τους εκτοπισμένους ή έχει μετατραπεί σε στρατιωτική βάση ή σε χώρο βασανιστηρίων, σύμφωνα με την οργάνωση.

Η έκθεση περιλαμβάνει την μαρτυρία ενόςδασκάλουστην πολιορκημένη πόληΜαντάγια, ο οποίος περιγράφει ότι οιμαθητές"ζωγραφίζουν εικόνες παιδιών που σφαγιάζονται στον πόλεμο".

Η έκθεση καταγράφει μια αύξηση σε κρούσματα ενδοοικογενειακής βίας, καθώς και το γεγονός ότι νεαρά αγόρια στρατολογούνται σε ένοπλες οργανώσεις και κορίτσια παντρεύονται δια της βίας ακόμη και στα 12 χρόνια τους.

Τα περισσότερα παιδιά που απάντησαν στις ερωτήσεις των συγγραφέων της έκθεσηςφοβούνταν υπερβολικά να παίξουν στο ύπαιθρο, είχαν εγκαταλείψει το σχολείο ή είχαν γίνει αυτόπτες μάρτυρες του θανάτου ενός φίλου ή συγγενούς.

"Περίπου πριν από πέντε με έξι μήνεςένα παιδί 12 χρονών αυτοκτόνησε. Ποτέ δεν μας είχε συμβεί κάτι τέτοιο στο παρελθόν, ακόμη και με μεγαλύτερους ανθρώπους", αναφέρει στην έκθεση ο Σαρίφ, ένας σύρος εργαζόμενος στον τομέα της ψυχικής υγείας. "Ο πατέρας του σκοτώθηκε από την έκρηξη παγιδευμένου αυτοκινήτου. Προσπάθησαν να εξηγήσουν στο παιδί ότι τώρα ο πατέρας σου είναι ένας μάρτυρας και θα πάει στον Παράδεισο κι έτσι το παιδί νόμισε ότι αν πέθαινε θα συναντούσε τον πατέρα του. Κρεμάστηκε με ένα μαντίλι".

Ένα στα τέσσερα παιδιά, δηλαδή περίπου 2,5 εκατομμύρια παιδιά, βρίσκονται στο χείλος της εμφάνισης ψυχικής νόσου. Σχεδόν πέντε εκατομμύρια Σύροι έχουν εγκαταλείψει τη χώρα από το 2011 που ξεκίνησε ο πόλεμος, αλλά 13,5 εκατομμύρια άνθρωποι εξακολουθούν να έχουν ανάγκη βοήθειας στη Συρία και σχεδόν οι μισοί είναι παιδιά, σύμφωνα με το αρμόδιο γραφείο Ανθρωπιστικών Θεμάτων του ΟΗΕ (UNOCHA).

Από τον πόλεμο έχουν σκοτωθεί εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι, έχουν μείνει άστεγοι περισσότεροι από 11 εκατομμύρια Σύροι και έχει προκληθεί η χειρότερη προσφυγική κρίση στον κόσμο.

Η ψυχολόγος Μάρσια Μπρόφι, η οποία μίλησε με 458 Σύρους, ενήλικες και παιδιά, για τις ανάγκες της έκθεσης, δήλωσε ότι το ναζουν σε μια διαρκή κατάσταση φόβου και αγωνίας, μία κατάσταση που είναι γνωστή ως "τοξικό στρες", προκαλεί στα παιδιά μακροπρόθεσμα προβλήματα υγείας.

Η έρευνα βασίστηκε σε συνεντεύξεις με περισσότερα από 450 παιδιά, γονείς, δασκάλους, καθηγητές και ψυχολόγους σε επτά επαρχίες κυρίως σε περιοχές που τελούν υπό τον έλεγχο των ανταρτών, περιλαμβανομένων της Ιντλίμπ, του Χαλεπίου και της Χάσακα που ελέγχουν οι Κούρδοι.

"Τα σώματα αυτών των παιδιών βρίσκονται σε μια διαρκή διαδικασία fight or flight response (Σ.τ.Σ: η αντίδραση "μάχης ή φυγής" είναι ένα αμυντικό ''σύστημα" που αναπτύσσει ο άνθρωπος για την προστασία από την απειλή) και αυτά τα σωρευτικά επίπεδα τοξικού στρες έχουν αναμφισβήτητα μακροπρόθεσμες επιπτώσεις...και αυτό μπορεί να οδηγήσει σε χρόνια ιατρικά ζητήματα", εξηγεί η Μπρόφι.

"Είναι υπερβολικά ανησυχητικό. Αλλά δεν αποτελεί έκπληξη δεδομένου ότι αυτά τα παιδιά ζουν σε ένα εξαιρετικά στρεσογόνο περιβάλλον. Είναι ένας τρόπος να αντιμετωπίζουν μια πραγματικά αφύσικη, στρεσογόνο κατάσταση", λέει η ίδια για τα αυξανόμενα κρούσματα αυτοκαταστροφής σε μικρά παιδιά στη Συρία.

Η Μπρόφι είπε ότι οι κοινότητες θα πρέπει να μιλούν πιο ανοιχτά για θέματα ψυχικής υγείας και οι υπηρεσίες αρωγής να θέτουν ως προτεραιότητα σε όλες τις ανθρωπιστικές κρίσεις την παροχή βοήθειας σε θέματα ψυχικής υγείας.

"Πρόκειται για ένα ζήτημα ταμπού, που πολύ δύσκολα συζητιέται. Δεδομένου ότι είναι μια παρατεταμένη εμπόλεμη κατάσταση...χρειαζόμαστε ψυχολογική υποστήριξη στο πλαίσιο μιας επείγουσας βοήθειας".

Η οργάνωση κάνει έκκληση για τη δημιουργία περισσότερων προγραμμάτων ψυχικής υγείας ανά τη Συρία, επαρκούς χρηματοδότησης για ψυχολογική βοήθεια και εκπαίδευσης για τους δασκάλους και καθηγητές. "Τελικά τα παιδιά χρειάζονται να σταματήσει η κύρια αιτία πρόκλησης του τοξικού τους στρες--η βία που συνεχίζει να πλήττει ατιμωρητί τα χωριά και τις πόλεις της Συρίας".

Πηγή: ΑΠΕ - ΜΠΕ  newsit.gr

Η αρχή του Μαρτίου βρήκε την «Τρόικα» ξανά στην Αθήνα. Μετά απο μήνες ατέρμονων συζητήσεων για την πορεία της Ελλάδας προς τους στόχους του μνημονίου και μετά από ασταμάτητες διαπραγματεύσεις,γυρίσαμε εκεί από όπου ξεκινήσαμε. Οι επιθεωρητές των θεσμών επέστρεψαν για να μας αξιολογήσουν. Ωστόσο, αυτή τη φορά κάτι είναι διαφορετικό.Η συμφωνία «χρηματοδότηση-για-μεταρρυθμίσεις» καταρρέει ενδιαμέσου ρήξης των σχέσεων την θεσμών. Είμαστε πλέον σε μια κατάσταση όπου η Ελλάδα, το ΔΝΤ και η Ευρωζώνη κινούνται προς διαφορετικές κατευθύνσεις. Δικαιούμαστε λοιπόν να αναρωτηθούμε αν το 2017 θα είναι η χρονιά που το παιχνίδι αυτό φτάνει στο τέλος του. Αξίζει ακόμα η Ελλάδα σωτηρία;

Η Ελλάδα στην οποία μεγάλωσα ήταν ένα πολύ διαφορετικό μέρος από αυτό που βιώνει κανείς σήμερα. Δεν θα επαναλάβω εδώ στατιστικές που μπορούν να βρεθούν εύκολα, αλλά αρκεί να πω το εξής, η χώρα δεν έμοιαζε με Ευρώπη. Η ζωή ήταν λιτή αλλά βελτιωνόταν σταθερά κατά την δεκαετία του 80 και εκτός από μερικές αποκλίσεις, οι Έλληνες γινόταν σταδιακά πλουσιότεροι και η ζωή γινόταν σιγά σιγά ευκολότερη.Ωστόσο, το καλύτερο που θα μπορούσε κανείς να ευχηθεί για τα παιδιά του ήταν μια δουλειά στο δημόσιο τομέα. Γιατί;Ο λόγος είναι ότι σε μια αναιμική οικονομία, οι σταθερές αποδοχές και η μονιμότητα που προσέφερε μια δουλειά στο δημόσιο ήταν η καλύτερη εξασφάλιση κατά της φτώχειας.Οι Έλληνες πάσχιζαν για μια δουλειά στο δημόσιο από τεμπελιά;Όχι, το έκαναν αντιθέτως γιατί η μονιμότητα ήταν αντίβαρο στη βαρετή γραφειοκρατία και τους χαμηλούς μισθούς. Αυτό είναι ένα κοινό φαινόμενο που εξηγείται από ιστορικούς λόγους σε χώρες με αδύνατους θεσμούς που μεταβαίνουν από αγροτικές σε βιομηχανικές οικονομίες.

Το πολιτικό σύστημα εκμεταλλεύτηκε και υποδαύλισε την ανάγκη για δουλειές στο δημόσιο τομέα. Ο νεποτισμός και οι πελατειακές σχέσεις έγιναν τρόπος ζωής. Τίποτα από τα παραπάνω δεν είναι εντυπωσιακό, όπως μπορεί να διαπιστώσει κανείς διαβάζοντας μια ευρεία βιβλιογραφία για τις αναπτυσσόμενες χώρες. Επαρχιώτες πολιτικοί έχτισαν καριέρες βρίσκοντας δουλειές στους ψηφοφόρους τους και ο κρατικός μηχανισμός ήταν συνώνυμος με τους κομματικούς οργανισμούς. Αν και τα πράγματα δεν ήταν ακριβώς «σοβιετικά» η Ελλάδα δεν απέκτησε ποτέ μια ανεξάρτητη δημόσια διοίκηση όπως υπάρχει σε πολλές Ευρωπαϊκές χώρες.

Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του '90 το πολιτικό σύστημα ωρίμασέ σε κάποιο βαθμό, αλλά η διαφθορά και οι διαπλεκόμενες σχέσεις έγιναν πιο βαθιές. Υπό την πρωθυπουργία του Κώστα Σημίτη, η χώρα ξεκίνησε ένα πρόγραμμα εκσυγχρονισμού και εξευρωπαϊσμού με στόχο να γίνει τμήμα του Ευρωπαϊκού πυρήνα και, σε βάθος χρόνου, τμήμα της σχεδιαζόμενης Ευρωζώνης. Ο εκσυγχρονισμός, ωστόσο, (στα μέσα της δεκαετίας του 90) σήμαινε παράλληλα καιμια μορφή ολιγαρχικού νεοφιλελευθερισμούπου εισήγαγε μια εικόνα εκμοντερνισμού, αλλά ταυτόχρονα εδραίωσε μια άρχουσα τάξη καιένα βαθιά διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα.

Φτάνουμε λοιπόν στη Γερμανία και τον ρόλο της στο ελληνικό πρόβλημα. Η ένταξη του Ευρωπαϊκού νότου στο Ευρώ σήμαινε και νέες δυνατότητες δανεισμού με πολύ πιο ευνοϊκούς όρους από ότι στο παρελθόν.Ποιος δάνειζε χώρες σαν την Ελλάδα και τι έκαναν οι Έλληνες με τα χρήματα;Τράπεζες της βόρειας Ευρώπης (πολλές εκ των οποίων Γερμανικές) δάνειζαν με ενθουσιασμό στις νέες αγορές του Ευρωπαϊκού νότου. Οι νότιο-Ευρωπαίοι με τη σειρά τους, με ευχαρίστηση ξόδευαν τα χρήματα αυτά αγοράζοντας προϊόντα και υπηρεσίες προερχόμενες από το Βορρά. Η υπερχρέωση του Νότου είναι ο αντικατοπτρισμός της βιομηχανικής επιτυχίας και ανάπτυξης του Βορρά. Αυτό οδηγεί στη διαπίστωση ότι η Γερμανία επωφελήθηκε από τις στρεβλώσεις του Ευρώ και μέσω των κερδών του τραπεζικού της τομέα και λόγω της εξαγωγικής επιτυχίας των βιομηχανικών της προϊόντων.

Δικαιούμαστε λοιπόν να αναρωτηθούμε αν το 2017 θα είναι η χρονιά που το παιχνίδι αυτό φτάνει στο τέλος του. Αξίζει ακόμα η Ελλάδα σωτηρία;

Το ελληνικό κράτος, από την πλευρά του, έκρυψε την έλλειψη πραγματικής ανάπτυξης, εκσυγχρονισμού και προόδου δια του φτηνού δανεισμούκαι αδιαφόρησε για την φοροδιαφυγή καθώς αυτό επέτρεψε να στηριχθούν εισοδήματα που διαφορετικά θα ήταν στατικά. Γιατί να διαμαρτυρηθεί κανείς που ο μισθός του δεν του επέτρεπε να αγοράζει εκείνο το ωραίο Volkswagen όταν υποστήριζε το εισόδημά του με λίγα αδήλωτα τουριστικά ενοικιαζόμενα κοντά στη θάλασσα; Τι θα μπορούσε να πάει στραβά;Η απάντηση είναι πολλά, και τα προβλήματα είχαν ήδη αρχίσει να φαίνονται από την περίοδο των Ολυμπιακών της Αθήνας το 2004. Ξαφνικά η χώρα είχε πλουτίσει, παντού προχωρούσαν εντυπωσιακά δημόσια έργα, επικρατούσε καταναλωτικός πυρετός, όλοι ξόδευαν συνέχεια. Πώς μπορούσαν όλοι αυτοί οι νέοι να πίνουν καφέδες μεσημεριάτικα; Τα πράγματα όντως πήγαν στραβά, πολύ στραβά. Χρειάστηκε ασφαλώς μια παγκόσμια οικονομική αναταραχή για να αποκαλυφθούν τα σάπια θεμέλια της ελληνικής οικονομίας, αλλά εντέλει το πάρτι τελείωσε.

Το ερώτημα είναι, τι γίνεται τώρα; Οι Έλληνες δεν είναι τεμπέληδες, όπως και οι Γερμανοί δεν είναι στυγνοί καπιταλιστές. Η Γερμανία επωφελήθηκε με τον ίδιο τρόπο όπως και η Ελλάδα κατά τα καλά χρόνια και τώρα συμμετέχει στο πρόβλημα, όπως και η Ελλάδα (με τη διαφορά βέβαια ότι η Ελληνική κρίση έχει ξεπεράσει σε ένταση και χρονική διάρκεια την παγκόσμια οικονομική ύφεση της δεκαετίας του '30). Αξίζει να ευχαριστήσουμε τη Γερμανία για την βοήθειά της και τους Γερμανούς φορολογουμένους για την χρηματοδότηση αυτής της βοήθειας.

Ωστόσο, πολλοί πλέον αποδέχονται ότι οι εμμονικές, αποπληθωριστικές και υφεσιακές πολιτικές των «θεσμών» δεν βάζουν την Ευρώπη σε τροχιά ανάπτυξης και ευημερίας. Όμως, σε μεγάλο βαθμό ευθυνόμαστε και εμείς οι Έλληνες. Η Ελληνική κυβέρνηση από το 2015 έως και τώρα λέει ψέματα και στο λαό της χώρας και στους δανειστές. Η κυβέρνηση δεν έχει την παραμικρή διάθεση να κινηθεί προς την επίτευξη των συμφωνηθέντων στόχων, ανεξαρτήτως του αν οι μεταρρυθμίσεις είναι προς τη σωστή κατεύθυνση ή όχι. Κάτι πρέπει να αλλάξει. Δείτε το από την πλευρά των δανειστών. Είναι λογικό να χρηματοδοτούν θέσεις στο δημόσιο για τους φίλους του κυρίου Τσίπρα για κανένα-δύο χρόνια ακόμα; Πολλοί έχουν καταλήξει ήδη σε συμπέρασμα. Η απάντηση είναι όχι.

Αναδημοσίευση από τηHuffington Post UK

Δρ. Ιωάννης Γκλίναβος

Αναπληρωτής Καθηγητής Νομικής στο Πανεπιστήμιο του Westminster

Εσείς το ξέρατε ότι πλουσιότερη χώρα στον κόσμο σε κατακεφαλήν εισόδημα είναι το Κατάρ , ακολουθεί το Λουξεμβούρο, το Μακό, η Σιγκαπούρη και την πεντάδα κλείνει το Μπρούνεϊ. Μερικές από τις μικρότερες, σε έκταση, χώρες του κόσμου εξακολουθούν να κυριαρχούν στην κορυφή της λίστας με τα πλουσιότερα κράτη του πλανήτη.

Αυτό δείχνει ανάλυση του Global Finance Magazine,που δημοσίευσε κατάταξη με βάση στοιχεία του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Σε αυτή οι χώρες αξιολογούνται σύμφωνα με το ΑΕΠ τους, με βάση την κατά κεφαλήν αγοραστική δύναμη.

Στην κορυφή βρίσκεται το Κατάρ με 129.726 δολάρια κατά κεφαλήν ΑΕΠ, ενώ 15 από τις 30 πλουσιότερες χώρες στον κόσμο είναι ευρωπαϊκές.

H Ελλάδα, βρίσκεται στην 51η θέση της λίστας, με κατά κεφαλήν ΑΕΠ 26.809 δολάρια, η Κύπρος με (34,386)είναι στην 39η θέση και η Ρωσία (26,809) στη 52η.

Οι 30 πλουσιότερες χώρες και το κατά κεφαλήν ΑΕΠ σε δολάρια

1) Κατάρ (129.726)
2) Λουξεμβούργο (101.936)
3) Μακάο (96.147)
4) Σιγκαπούρη (87.802)
5) Μπρουνέι (79.710)
6) Κουβέιτ (71.263)
7) Ιρλανδία (69.374)
8) Νορβηγία (69.296)
9) Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα (67.696)
10) Σαν Μαρίνο (64.443)
11) Ελβετία (59.375)
12) Χονγκ Κονγκ (58.094)
13) ΗΠΑ (57.293)
14) Σ. Αραβία (54.078)
15) Ολλανδία (50.846)
16) Μπαχρέιν (50.302)
17) Σουηδία (49.678)
18) Αυστραλία (48.806)
19) Γερμανία (48.189)
20) Ισλανδία (48.070)
21) Αυστρία (47.856)
22) Ταϊβάν (47.790)
23) Δανία (46.602)
24) Καναδάς (46.239)
25) Βέλγιο (44.881)
26) Ομάν (43.737)
27) Μ. Βρετανία (42.513)
28) Γαλλία (42.384)
29) Φινλανδία (41.812)
30) Ιαπωνία (38.893)

huffpost.gr

«Δεν διεκδικούμε τίποτα, αλλά και δεν παραχωρούμε τίποτα», ήταν το μήνυμα που έστειλε προς την Τουρκία ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Προκόπης Παυλόπουλος, κατά τη διάρκεια της τελετής ανακήρυξής του ως επίτιμου δημότη Καλύμνου.

Όπως τόνισε στην ομιλία του ο κ. Παυλόπουλος, επιδιώκουμε σχέσεις φιλίας και καλής γειτονίας με την Τουρκία, κάνουμε, όμως, σαφές ότι θα προασπίσουμε τα σύνορά μας και την εδαφική ακεραιότητα της χώρας με κάθε τρόπο.

Επίσης, απαντώντας σε δηλώσεις παραγόντων της Τουρκίας για τα «σύνορα της καρδιάς», ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας σημείωσε ότι «τέτοιες εκφράσεις θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν και ως γραφικές, αφού τέτοια σύνορα δεν υπάρχουν με βάση το διεθνές δίκαιο».

Παρουσία του υφυπουργού Ναυτιλίας και Νησιωτικής Πολιτικής, Νεκτάριου Σαντορινιού, ο κ. Παυλόπουλος ανακηρύχθηκε επίτιμος δημότης Καλύμνου, με ομόφωνη απόφαση του δημοτικού συμβουλίου, ως ένδειξη τιμής για τη μακροχρόνια προσφορά στην πατρίδα και το ήθος του, όπως χαρακτηριστικά επισημαίνει η σχετική απόφαση.

Click4more: Διπλό μήνυμα Παυλόπουλου στην Τουρκία 40 μέρες πριν το δημοψήφισμα του Ερντογάν!

Στην αντιφώνησή του, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας αναφέρθηκε επί μακρόν στην ιστορία της Καλύμνου και τον πατριωτισμό που επέδειξαν και επιδεικνύουν οι κάτοικοι του νησιού, ενώ για την Ενσωμάτωση της Δωδεκανήσου παρέπεμψε στη Συνθήκη των Παρισίων, από την οποία είναι ξεκάθαρη η κυριαρχία της Ελλάδας στα Δωδεκάνησα και στις παρακείμενες νησίδες, ανεξαρτήτου μεγέθους και ανεξαρτήτως εάν είναι κατοικημένες ή όχι.

Όπως και στη Ρόδο, ο κ. Παυλόπουλος έκανε ιδιαίτερη αναφορά στο θέμα της στρατιωτικοποίησης των νησιών, υπογραμμίζοντας ότι με βάση το άρθρο 51 του χάρτη του ΟΗΕ, η Ελλάδα είναι υποχρεωμένη να φροντίζει για την αμυντική θωράκισή τους.

Καταλήγοντας, τόνισε ότι ούτε στα Δωδεκάνησα, ούτε στο Αιγαίο υπάρχουν γκρίζες ζώνες, επισημαίνοντας ότι αυτό προκύπτει από το διεθνές δίκαιο και τις διεθνείς συνθήκες.

Πηγή: ΑΠΕ - ΜΠΕ

Στο πρόσωπο του Πλοιάρχου του Λιμενικού Κυριάκου Παπαδόπουλου, του ανθρώπου που μαζί με τους συναδέλφους του  πραγματοποιεί έναν ηρωικό αλλά και άνισο αγώνα για την διάσωση των προσφύγων και μεταναστών στο απεγνωσμένο ταξίδι τους στο Αιγαίο, για να ξεφύγουν από την μανία του πολέμου, απεικονίζεται η αγωνία, η ένταση, η απόγνωση, το φιλότιμο, ο ανθρωπισμός και η ανθρωπιά του Ελληνα...Το ντοκιμαντέρ "4.1 Miles" της Δάφνης Ματζιαράκη, το οποίο έφτασε μία ανάσα από το Βραβείο Όσκαρ προβλήθηκε στην έδρα του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών  σε μία πραγματικά εξαιρετική εκδήλωση  και μάλιστα σε μία κατάμεστη αίθουσα με περισσότερους από 750 υψηλούς προσκεκλημένους.

Ο τίτλος της ταινίας προκύπτει από την απόσταση 4.1 ναυτικών μιλίων από τα παράλια της Τουρκίας έως το νησί της Λέσβου, σε μία θάλασσα που έχει αποτελέσει τον υγρό τάφο ακόμα και για μικρά παιδιά. Για το ντοκυμανταίρ της Δάφνης Ματζιαράκη το οποίο προβάλει και περιγράφει τις ηρωικές προσπάθειες του Πλοιάρχου του Λιμενικού Κυριάκου Παπαδόπουλου μίλησαν πριν την προβολή, η Πρέσβης Αικ. Μπούρα,  ο Πρόεδρος του Δ.Σ. του κοινωφελούς Ιδρύματος "Σταύρος Νιάρχος", Ανδρέας Δρακόπουλος και ο Πρέσβης της ΕΕ στον ΟΗΕ, Joao Vale de Almeida.

(Aπό την Εκδήλωση στα Ηνωμένα Εθνη με εκλεκτούς συναδέλφους και τον ηρωικό Πλοίαρχο του 4.1 miles, Κυριάκο Παπαδόπουλο, εναν ανθρωπο που κάνει τους Ελληνες περήφανους με την αυτοθυσία, το φιλότιμο και τον ανθρωπισμό του!)

Την εκδήλωση που έλαβε χώρα την Τετάρτη 1^η Μαρτίου διοργάνωσε η Μόνιμη Αντιπροσωπεία της Ελλάδας στον ΟΗΕ και η Πρέσβης κα Αικατερίνη Μπούρα σε συνεργασία με το Ιδρυμα "Σταύρος Νιάρχος" και τους "New YorkTimes" και αποτελεί κοινή παραδοχή ότι οι εντυπώσεις των παρευρισκομένων ήταν άριστες.

(Ο Δημοσιογράφος Δημήτρης ΦΙλιππίδης με την ΣΚηνοθέτη Δάφνη Ματζιαράκη)

Στο λινκ που ακολουθεί μπορεί κάποιος να κάνει download το αφιέρωμα για την εκδήλωση που έγινε στην ραδιοφωνική εκπομπή του Δημήτρη Φιλιππίδη στον  Hellas FM, με δηλώσεις της Δάφνης Ματζιαράκη, του Πλοιάρχου Κυριάκου Παπαδόπουλου και του Αρχιεπισκόπου Αμερικής κ. Δημητρίου.

https://www.dropbox.com/s/sq2685wb3xopdmq/rec0302-080001.mp3?dl=0

Τι θα λέγατε για μια κυριακάτικη επίσκεψη στο Ολυμπιακό Μουσείο της Αθήνας; Λυπούμαστε, δεν υπάρχει! Δεν έγινε ποτέ! Κι όμως το ελληνικό κράτος έχει δαπανήσει γι' αυτό, από το 2007 μέχρι σήμερα 31.800.000 ευρώ (!), ενώ τέσσερις ακόμη δικαστικές αποφάσεις έχουν κοινοποιηθεί μέσα στο 2016 από το Διοικητικό Εφετείο της Αθήνας με άμεσα απαιτητά ποσά. Tα τελευταία 11 εκατομμύρια καταβλήθηκαν από το υπουργείο Πολιτισμού και Αθλητισμού το 2015. Η Ελλάδα της κρίσης, των δανείων και των χρεωκοπιών πληρώνει ακόμη τις Ολυμπιακές αμαρτίες! Με άγνωστο αριθμό αποφάσεων να έπονται από προσφυγές της αναδόχου εταιρείας «ΕΡΕΤΒΟ Α.Ε.» και τόκους που διεκδικεί σε διάστημα δεκαετίας από το ελληνικό Δημόσιο.
Με το νόμο 3342/2005 περί μεταολυμπιακής αξιοποίησης των Ολυμπιακών αθλητικών εγκαταστάσεων (3ο Κοινοτικό Πλαίσιο Στήριξης) θεσπίστηκε η δημιουργία του Ολυμπιακού Μουσείου σε ένα τμήμα του κτηρίου του IBC, δηλαδή δίπλα στο Ολυμπιακό Στάδιο (στο χώρο του εμπορικού κέντρου Golden Hall). Μετά από διεθνή δημόσιο διαγωνισμό (στις 15/12/2005) με συμμετοχή επτά εταιρειών, ανάδοχος του έργου ορίστηκε η εταιρεία «ΕΡΕΤΒΟ Α.Ε.» στις 28 Νοεμβρίου 2007. Ο αρχικός προϋπολογισμός αυτού ανερχόταν σε 48.147.961 ευρώ συμπεριλαμβανομένου ΦΠΑ, μετά την έκπτωση (προβλεπόταν η κατασκευή, αλλά και η κάλυψη του τεχνολογικού και ηλεκτρονικού εξοπλισμού) και η εργολαβική σύμβαση περιλάμβανε τη μετατροπή του Ολυμπιακού Κέντρου Ραδιοτηλεόρασης (IBC) σε Μουσείο Ελληνικών Ολυμπιακών Αγώνων εμβαδού 17.290 τετραγωνικών μέτρων, καθώς και Μουσείο Παγκόσμιου Κλασσικού Αθλητισμού εμβαδού 5.000 τετραγωνικών μέτρων. Ειδικές μελέτες είχαν εκπονηθεί πριν την ψήφιση του νόμου, επί κυβέρνησης Καραμανλή, με πρωτοβουλία της τότε Αναπληρώτριας υπουργού Πολιτισμού Φάνης Πετραλιά. Το αρχικό σχέδιο, σύμφωνα με τις μελέτες, προέβλεπε τη δημιουργία δύο διαδραστικών Μουσείων σύγχρονης ψηφιακής τεχνολογίας, τα οποία θα συνδέονταν με το ΟΑΚΑ. Ο συμβατικός χρόνος αποπεράτωσης του έργου ορίστηκε στους 14 μήνες από την υπογραφή της σύμβασης και χρονοδιάγραμμα ολοκλήρωσης την 27η Νοεμβρίου 2009.
Ως εδώ όλα καλά!
Ελλείψει επαρκούς χρηματοδότησης, όμως και μετά από επίσημα αιτήματα για καθυστέρηση στις πληρωμές, η ανάδοχος εταιρεία υπέβαλλε δήλωση διακοπής εργασιών στις 7 Ιουνίου 2010. Για ποιους λόγους το ελληνικό κράτος δεν πλήρωνε στην ώρα της την εταιρεία;
Η αίτηση έγινε δεκτή από τις υπηρεσίες της Γενικής Γραμματείας Αθλητισμού (ΓΓΑ) και έτσι οι εργασίες διακόπηκαν. Μέχρι τότε, όμως το ελληνικό Δημόσιο είχε ήδη καταβάλει 20.800.000 ευρώ στην εταιρεία, η οποία είχε ολοκληρώσει κατά μεγάλο ποσοστό τις οικοδομικές και ηλεκτρομηχανικές εργασίες, ενώ δεν είχε ξεκινήσει η διαμόρφωση του εσωτερικού χώρου. Η ανάδοχος εταιρεία, όμως διεκδίκησε νομικά άλλα 16.500.000 για εργασίες που υποστηρίζει πως έκανε αλλά δεν είχε πληρωθεί. Το 2013 προσέφυγε στο Διοικητικό Εφετείο Αθηνών. Στις 4 Φεβρουαρίου του 2015, μάλιστα η ΕΡΕΤΒΟ Α.Ε. έκανε αίτηση θεραπείας στον υπουργό με στόχο να συνεχίσει να προσφεύγει στη δικαιοσύνη. Ήδη, όπως προαναφέραμε, το 2015 της καταβλήθηκαν από το υπουργείο Πολιτισμού και Αθλητισμού επιπλέον 11 εκατομμύρια ευρώ που επιδικάστηκαν ως άμεσα καταβλητέα με την απόφαση 5022/2014 του Διοικητικού Εφετείου Αθήνας, ενώ εκκρεμεί η καταβολή των ποσών που επιδικάστηκαν με 4 ακόμη αποφάσεις μέσα στο 2016.
Τι έκανε το ελληνικό κράτος με το Ολυμπιακό Μουσείο της Αθήνας; Με νέο νόμο (3878/2010, άρθρο 19) τροποποιήθηκε η παράγραφος που αφορούσε την αποκλειστική χρήση του Ολυμπιακού Μουσείου με αιτιολογία «την οικονομική αδυναμία του Δημοσίου να ανταποκριθεί στην υλοποίηση του έργου». Δηλαδή, ενώ είχε διακοπεί το έργο έγινε τροποποίηση στις προβλεπόμενες χρήσεις του κτηρίου και τελικώς στις 7 Δεκεμβρίου 2011 (1,5 χρόνο μετά την υποβολή δήλωσης διακοπής εργασιών από την «ΕΡΕΤΒΟ Α.Ε.») με απόφαση του Γενικής Γραμματείας Πολιτιστικής και Τουριστικής Υποδομής αποφασίστηκε η οριστική διακοπή των εργασιών του έργου.
Καθώς όλα τα Ολυμπιακά Ακίνητα, συμπεριλαμβανομένου του IBC, πέρασαν στο Ταμείο Αξιοποίησης Ιδιωτικής Περιουσίας του Δημοσίου (ΤΑΙΠΕΔ), το τελευταίο έβαλε όρο τη δημιουργία Μουσείου επιφάνειας μόνο 3.000 τετραγωνικών μέτρων στους υποψήφιους επενδυτές του IBC. Πλειοδότης στο διαγωνισμό για εκμετάλλευση του χώρου για 90 χρόνια αναδείχτηκε η εταιρεία LAMDA Development, η οποία δημιούργησε το εμπορικό κέντρο Golden Hall. Από τα αρχικά προβλεπόμενα 17.290 τετραγωνικά μέτρα για «Μουσείο Ελληνικών Ολυμπιακών Αγώνων» και έχοντας ήδη σπαταλήσει 20.800.000 ευρώ, το ελληνικό κράτος μείωσε στα 3.000 μέτρα την έκτασή του, το οποίο -όπως αποφασίστηκε τότε- θα ονομαζόταν σε «Μουσείο των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004». Με εκθέματα δηλαδή μόνο των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας! Η δημιουργία του αρχικά προβλεπόμενου δεύτερου Μουσείου, αυτό για τον Παγκόσμιο Κλασσικό Αθλητισμό, 5.000 τετραγωνικών μέτρων εγκαταλείφθηκε οριστικά.
Το αποτέλεσμα; Ολυμπιακό Μουσείο δεν υπάρχει, παρά μόνο τέσσερις τοίχοι στη δυτική πλευρά του Golden Hall. Η σύμβαση που υπέγραψε με το ΤΑΙΠΕΔ δεσμεύει τη LAMDA Development για τη δημιουργία του Ολυμπιακού Μουσείου της Αθήνας (μελέτες, κατασκευή, εξοπλισμός), χώρου 3.000 τετραγωνικών μέτρων, αλλά δεν υπάρχει κρατικός φορέας διαχείρισης και λειτουργίας του Μουσείου, φορέας να λάβει τις αποφάσεις. Πώς, όμως να δημιουργήσει φορέα το υπουργείο Πολιτισμού και Αθλητισμού και να τον θέσει σε λειτουργία με νόμο του κράτους για ένα έργο που έχει διακοπεί και για το οποίο πληρώνει ακόμη; Όταν δεν υπάρχει ακόμη γνώση για τα ακριβή τελικά διεκδικούμενα ποσά από την ανάδοχο εταιρεία «EΡΕΤΒΟ Α.Ε.»; Πώς να συστήσει ένα φορέα όταν με το... καλημέρα θα του βάλει φέσι τόσα εκατομμύρια; Χωρίς καν ιδιόκτητο κτήριο;
Τα ερωτήματα που προκύπτουν είναι πολλά: Ποιος φταίει για τις καθυστερήσεις στις πληρωμές και τον όλο σχεδιασμό με αποτέλεσμα την υποβολή δήλωσης διακοπής των εργασιών από την ανάδοχο εταιρεία «ΕΡΕΤΒΟ Α.Ε.»; Πως αποφασίστηκε το 2010 η παραχώρηση ενός κτηρίου με τροποποίηση των χρήσεων όταν ήταν γνωστό πως υπήρχε διακοπή των εργασιών; Γιατί το κράτος παραχώρησε ένα κτήριο στο οποίο υπήρχε σύμβαση να δημιουργηθεί κάτι άλλο;
Πόσο θα κοστίσει τελικά ένα Μουσείο το οποίο δεν υπάρχει; Πέρα από τα περίπου 32 εκατ. ευρώ που έχουν διατεθεί μέχρι σήμερα ποιο είναι το τελικό ποσό που θα καταβληθεί και αφορά το αρχικό κεφάλαιο και πόσοι οι τόκοι που θα πληρώσει το ελληνικό Δημόσιο;
Αλήθεια, όσοι σήμερα διαμαρτύρονται για την έλλειψη πόρων στον ελληνικό αθλητισμό, γιατί δεν ανατρέχουν στην κατασπατάληση που έγινε τα παρελθόντα έτη με ένα ακόμη ηχηρό παράδειγμα το Ολυμπιακό Μουσείο της Αθήνας; Μήπως όμως κάποιοι εξ αυτών φέρουν ευθύνες, είτε επειδή συμμετείχαν σε μεγαλόπνοα σχέδια που αποδείχτηκαν αίολα είτε επειδή σιωπούσαν;

Ασπασία Βελονάκη

απε-μπε